นิราศพระบาท

นิราศพระบาท

1-10

11-20

21-30

31-40

41-50

โอ้อาลัยใจหายไม่วายห่วง

ดังศรศักดิ์ปักซ้ำระกำทรวง		เสียดายดวงจันทราพงางาม
เจ้าคุมแค้นแสนโกรธพิโรธพี่		แต่เดือนยี่จนย่างเข้าเดือนสาม
จนพระหน่อสุริยวงศ์ทรงพระนาม		จากอารามแรมร้างทางกันดาร
ด้วยเรียมรองมุลิกาเป็นข้าบาท		จำนิราศร้างนุชสุดสงสาร
ตามเสด็จโดยแดนแสนกันดาร		นมัสการรอยบาทพระศาสดา
วันจะจรจากน้องสิบสองค่ำ		พอจวนย่ำรุ่งเร่งออกจากท่า

จากบทร้อยกรองนี้ทำให้ได้รับความรู้ว่า สุนทรภู่เดินทางไปนมัสการพระพุทธบาท โดยตามเสด็จพระองค์เจ้าปฐมวงศ์ เมื่อปีพุทธศักราช 2351 ตรงกับเวลา 12 ค่ำ เดือนยี่ เวลาเช้าตรู่ ออกเดินทางจากวัดระฆังโฆสิตาราม ซึ่งพระองค์เจ้าปฐมวงศ์ทรงผนวชอยู่ที่วัดระฆังโฆสิตารามแห่งนี้ และสุนทรภู่เป็นมหาดเล็กในขณะนั้น

สำหรับประวัติวัดระฆังโฆสิตาราม เป็นพระอารามหลวงชั้นโท ตั้งอยู่ที่ถนนอรุณอัมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร เดิมเรียกวัดบางหว้าใหญ่ เป็นวัดโบราญสร่างในสมัยกรุงศรีอยุธยา พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราชได้ทรงปฏิสังขรณ์วัดและได้ทรงถวายหอพระไตรปิฎกและมีคนรียกกันว่าตำหนักจันทร์ และที่เรียกว่าวัดระฆังเพราะมีการขุดพบระฆังที่มีเสียงไพเราะที่วัดนี้ ในภายหลังรัชกาลที่1ได้ทรงขอระฆังเสียงดีลูกนี้ไปวัดที่วัดพระศรีรัตนศาสดาราม และทรงสร้างหอระฆังมีจัตุรมุขพร้อมระฆังอีก5ลูก เพราะเหตุนี้จึงได้ชื่อตามที่ประชาชนเรียกว่าวัดระฆัง