คำว่าไทยหรือชาติไทย ที่มีไทยเหนือ ไทยใต้ ไทยอีสาน ไทยกล่าง รวมทุกๆภาค
ก็คือไทยทั้งนั้น รวมกันแล้วก็เป็นชาติไทย แม้สำเนียงภาษาแต่ล่ะถิ่นจะเปลี่ยนไปบ้าง
แต่ก็ยังสามารถฟังกันรู้เรื่อง เพราะว่าเป็น "ศัพย์ไทย"
ด้วยกันนั่นเอง
การวิวัฒนาการของภาษาและภาษาถิ่นต่างๆ วิถีคนไทยส่วนใหญ่อยู่ได้ด้วยภาวะการศึกษาเศรษฐกิจและสังคม
ทำให้คนไทยต้องแยกย้ายกันไป จึงทำให้ภาษาไทยสมัยต่อมาแตกต่างกันไป
เพราะได้รับอิทธิพลจากภาษาที่เราไปอยู่ใกล้เคียง เช่น ภาษาเหนือมีภาษาพม่าเข้ามาปน
ภาคใต้มีภาษามลายูเข้ามาปน ภาคอีสานมีภาษาญวนเขมรเข้ามาปน นอกจากนั้นยังมีภาษาต่างประเทศอื่นๆ
เข้าปนตามกาลสมัย ทำให้เกิดความแตกต่างของภาษาถิ่นต่างๆ เช่น การออกเสียงสั้นยาว
เสียงนาสิก เสียงควบกล้ำ ซึ่งมีความแตกต่างกันไปตามท้องถิ่นต่างๆ
ถ้าเทียบคำของภาษาถิ่น จะเห็นว่าภาษาถิ่นแต่ละภาษามีคำตรงกัน ความหมายอย่างเดียวกันก็มีมาก
แต่ก็มีคำอีกจำนวนหนึ่งมีความหมายต่างกันออกไป
ภาษาถิ่น บางทีเรียกว่า ภาษาพื้นเมือง เมื่อเทียบกับภาษากลางหรือภาษาถิ่นมาตรฐาน
และภาษาไทยทั่วไป เป็นภาษาพื้นเมืองเมื่อเทียบกับภาษาต่างประเทศ
