ชื่อผู้เขียน: แสงเพชร (203.113.32.---)
วันที่: 04-15-04 13:36
ช่วงนี้อยู่ในช่วงปฎิรูปการศึกษา ปรับเปลี่ยนคน ปรับหน่วยงาน จุดมุ่งหวังก็เพื่อให้เกิดการทำงานเต็มประสิทธิภาพมากขึ้น เป็นประโยขน์ต่อคนที่เกี่ยวข้องมาก นั่นคือการเรียนการสอน นั่นคือประโยชน์โดยรวมของประเทศชาติ
ด้วยประสิทธิภาพสื่อที่สามารถเรียนรู้ที่บ้าน(และทำอย่างอื่นได้ด้วย) ระบบ eLeaning คิดขึ้น แล้วขายอุปกรณ์ที่ต้องใช้กับระบบนี้ และโปรแกรมให้เรา มีทั้งถูก แพง และฟรี ก็มีการพูดถึงในระดับการศึกษาแบบต่างๆ มหาวิทยาลัยบางแห่งก็ปล่อยให้ บริษัทเอกชนบางแห่งเอาชื่อมหาวทิยาลัยไปแปะ แล้วเรียกโก้ๆ ว่า eLearning สักพักระบบที่ประการไปก็ได้แต่ นิ่งๆ ส่วน อีกับเลิน หายไป นิ่งจริงเพราะหาเนื้อหา ขาดคนเข้าไปใช้งาน และไม่น่าสนใจโดยธรรมชาติของคนทำ พอได้เงินแล้วจบเรื่อง
การขับเคลื่อนระบบ นอกจากอุปกรณ์ และการลงทุนเกี่ยวกับเครือข่าย ที่ปัจจุบันอุปกรณ์ที่พอใช้ได้ ราคาก็ไม่ได้แพงมากจนสุดเอื้อมเหมือนหลายปีก่อน หรือหากไม่รังเกียจ อุปกรณ์มือ2 ที่ฝรั่งเลิกใช้ หรือกิจการห้างร้านเปลี่ยนรุ่น ถูกนำมาขายมือสองราคาถูก ทำให้โรงเรียนงบน้อยๆ สามารถหางบบริจาค เล็กๆ น้อยๆ ซื้อหามาใช้ พัฒนาโรงเรียนได้ หรือครูอาจารย์ที่สนใจใฝ่เรียนรู้สามารถเจียดงบจากเงินเดือนอันน้อยนิดไปซื้อหามาทดลองหาความรู้เพิ่มเติมได้
ส่วนระบบรองรับ รัฐบาลก็พยายามสร้ามโครงข่ายพื้นฐานให้สามารถเชื่อมโยงเข้าหากัน ทั้งฟรี และเสียเงินตามระบบธุรกิจ ในราคาที่พอรับได้ นัยว่าจะให้ทุกโรงเรียนเข้าถึงระบบอินเตอร์เน็ต และใช้ประโยชน์จากโครงข่ายภายในปีหน้า 2548 นี้
สิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อการขับเคลื่อนระบบการเรียนรู้แบบใหม่ที่สำคัญไม่ใช่ใคร คน... คน ยิ่งคนที่มีหน้าที่ในการบริหารจัดการ หลายคนยังมีความรู้ความเข้าใจ และเทิดทูนบูชาอยู่ว่า การเรียนรู้ในเรื่องนี้ต้องเป็นอาจารย์ มหาวิทยาลัยใหญ่ๆ มีชื่อเสียงโด่งดัง จึงจะมีความรู้ความสามารถสูงส่ง โดยโรงเรียนประถมหรือมัธยม ทำไม่ได้ โดยหารู้ไม่ว่าแก่นแท้ของเทคโนโลยีในส่วนที่ผู้ใช้เข้าถึงได้ทุกวันนี้ อยู่บ้านนอกหรือในเมือง หน่วยงานเล็กหรือหน่วยงานใหญ่ การเข้าถึงและรับรู้ ตลอดจนเรียนรู้เป็นสิ่งที่ไม่มีความแตกต่างกันมาก รวมทั้งการนำมาประยุกต์ใช้งาน
สิ่งสำคัญรองมากจากคน คือ เนื้อหา รายวิชาต่างๆ ที่คนจะต้องเข้าไปทำ เนื้อหาในการเรียนรู้ เอาไปใส่ในระบบให้มันมีคุณค่ามากขึ้น เมื่อเร็วๆ หน่วยงานหนึ่งได้งบมา 20 ล้านบาท อยากทำระบบ eLearning ด้วยความเข้าใจ และมั่นใจในการจัดการ (ไม่ทราบว่าตัดสินใจกันกันกี่คน) จ้างคนมาทำเนื้อหาเพื่อใส่เข้าไปในระบบ ในหลายๆ วิชา ที่สำคัญไปจ้างคนทำในหน่วยงานอื่นๆ ที่ไม่แน่ว่าจะรู้เนื้อหารายวิชาที่สอน และไม่ได้เกี่ยวข้องกับหลักสูตร รายวิชาเชิงลึก เอาแค่ไปอ่านหนังสือที่มีคนเขียนแล้ว ทำตาม จะได้ประโยชน์หรือไม่เป็นอีกเรื่อง เพราะไม่ได้ทำงานในหน่วยงานนั้น แต่เขาให้ทำ และได้เงิน เรื่องอะไรจะไม่ทำ ขณะที่หน่วยงานเจ้าของเงิน มีบุคลากรที่มีความรู้ความชำนาญทั้งเนื้อหาและเทคโนโลยี และเรียนรู้เทคโนโลยีหลายอย่างเท่าที่มีเหมือนกัน ได้แต่มองตาปริบๆ
แนวทางดังกล่าว ไม่ปรากฎว่ามีการสร้างโอกาสร่วมมือ ถ่ายทอด หรือเรียนรู้ร่วมกันรายชื่อคนทำเนื้อหาไม่ปรากฎบุคลากรในหน่วยงานเจ้าของเงินสักราย มันสะท้อนอะไรลึกๆ ในเชิงความเชื่อถือและศักดิ์ศรี รวมทั้งการยอมรับตนของคนบางคน ทั้งที่โลกยุคใหม่ หลายคนก้าวข้ามในจุดนี้ไปแล้ว
+++++
เรามาดูตัวอย่างระบบ eLeaning ที่ครูอาจารย์ทำเองส่วนตัว และทำระดับหน่วยงาน แล้วลองศึกษา ความเป็นไป และความแตกต่างดูเอาเองครับ
ระดับมหาวิทยาลัย
http://www.cuonline.edu/ ต่างประเทศ
http://www.chulaonline.com/ นี่ของไทย
http://www.thaiwbi.com/ ไทย (เข้าใจว่าทำลักษณะส่วนตัว)
กำลังจะเป็นมหาวิทยาลัย
http://www.rin.ac.th/web/Special_Edu/index.html (ผู้เขียนดูแลอยู่ครับ)
http://www.rin.ac.th/article/MIS/index.html ใกล้ๆ กันครับ
ส่วนเวบส่วนตัวอาจารย์มนตรี
www.krumontree.com
ว่างๆ ปีใหม่ไทยเลยพยายามสะท้อนแง่มุมการเรียนรู้บางแง่ให้เพื่อนครูอาจารย์ทราบ ถือว่าเป็นการเรียนรู้ร่วมกันครับ และขอเรียนอาจารย์สมศักดิ์ บัวเผื่อน ครูอาจารย์ไม่ว่าระดับไหน เหมือนๆ กันแหละครับ มีเก่ง ไม่เก่ง มีฉลาด และตรงข้าม ที่เข้าท่า และไม่เข้าที ก็เยอะเหมือน ๆ กันแหละครับ ทุกทีทุกแห่ง / ในทศวรรษหน้า ภายใต้ร่มเงากระทรวงเดียวกัน หากว่าได้ทำงานใกล้ชิดกันแล้ว อาจารย์จะเห็นเองแหละครับ ผมเองเคยสอนเด็ก สัปดาห์ละยี่สิบกว่าชั่วโมง ตอนนี้ใกล้จะได้เป็นนักวิชาการ(สอนน้อยๆ เขียนเยอะๆ : ตอนรถขบวนมหาวิทยาลัยขับเคลื่อน) หยิบประสบการ์เก่ามาเล่าถึงทิศทางการศึกษาไทย บางมุมครับ ครับ
|
|
