นับตั้งแต่เมื่อที่ Galileo ได้ใช้กล้องโทรทรรศน์ส่องพินิจพิศดูดาวบนฟ้า จนทำให้เขาเป็นบุคคลแรก ที่ได้เห็นภูเขาบนดวงจันทร์ เห็นปรากฎการณ์ข้างขึ้น ข้างแรม ของดาวศุกร์และเห็น แม้กระทั่งดวงจันทร์เล็กๆ ของดาวพฤหัส ตลอดระยะเวลาอันยาวนานร่วม 382 ปีที่ผ่านมา นักวิทยาศาสตร์ได้ทุ่มเท ความสามารถและความพยายามมากมาย ในการสร้างกล้องโทรทรรศน์ให้มีประสิทธิภาพดีขึ้นๆ เพื่อจะได้มีโอกาสเห็นจักรวาลชัดขึ้น และไกลขึ้น
จากความจริงที่ว่า ในการจะดูดาวดวงใดก็ตาม แสงจากดวงดาวนั้น จะต้องใช้เวลาในการเดินทางมาสู่ตา เช่น แสงจากดวงอาทิตย์ต้องใช้เวลานาน 8 นาทีจึงจะมาถึงโลก เราจึงอาจจะกล่าวได้ว่า ดวงอาทิตย์อยู่ห่างจากโลก 8 นาทีแสง สำหรับกรณีของดาวที่อยู่ไกล จากโลก 15,000 ล้านปีแสง แสงจากดวงดาวนั้น ก็ต้องใช้เวลานาน 15,000 ล้านปี จึงจะเดินทางถึงตาเรา ก็ในเมื่อกล้องโทรทรรศน์ ที่มีประสิทธภาพดีที่สุดในโลก ปัจจุบันยังสามารถเห็นดาว ที่อยู่ไกลจากโลกได้ไม่เกิน 7,000 ล้านปีแล้ว นักดาราศาสตร์จึงได้พยายามสร้างกล้อง ให้มีขนาดใหญ่ขึ้น เพื่อที่จะได้เห็นดาว (ถ้าเป็นไปได้) ที่อยู่ไกลถึงขอบจักรวาลโน่น
แต่เล็นส์ของกล้องโทรทรรศน์ขนาดใหญ่ มีน้ำหนักมาก น้ำหนักที่มหาศาลของกล้อง จะกดตัวเล็นส์ทำให้เล็นส์เสียรูปทรง จนโฟกัสแสงไม่ได้ ภาพที่ถ่ายได้ ก็จะไม่ชัด แต่ครั้นจะ