เมื่อตอนแรกเกิดนั้นเราตัวนิดเดียว เราแตะเท้าและก็แข่วงแขนไปมาได้ แต่เรายังนั่งไม่ได้ พอเราโตขึ้นหน่อยกระดูกและกล้ามเนื้อก็เริ่มใหญ่ขึ้นแข็งแรงขึ้นจนเราคลานได้ เคลื่อนไหวได้สารพัดอย่าง ไม่ว่าจะกระโดดเชือก วิ่ง พุ่งตัว เกือกกลิ้งหรือเต้น ที่เราทำอะไรได้หลายๆ อย่างก็เพราะเรามีโครงกระดูกอยู่ในร่างกาย ถ้าเราไม่มีโครงกระดูดก็คงจะยืนไม่ได้ โครงกระดูกของเราประกอบด้วยกระดูกมากมายหลายชิ้น ทั้งใหญ่ทั้งเล็กมารวมอยู่ด้วยกัน กระดูกเหล่านี้ทั้งแข็งแกร่งและก็แข็งแรงด้วย กระดูกข้อต่อทั้งหลายของโครงกระดูกนี่แหละที่ทำให้เราเคลื่อนไหวได้ หัวเข่าและข้อศอกของเรางอได้เพราะมีกระดูก 2 ชิ้นของเรามาต่อกัน เช่นเดียวกับนิ้วมือและนิ้วเท้า กระดูกสันหลังของเรามีกระดูกเล็กๆ เรียงต่อกันมากมาย ฉะนั้นหลังของเราจึงโค้งงอได้ มันโค้งงอได้ตั้งแต่ศรีษะไปจนถึงหลัง กระดูกของเราเคลื่อนไหวได้ก็เพราะกล้ามเนื้อ กล้ามเนื้อจะดึงกระดูกให้ขึ้นลงตามที่เราต้องการ สัตว์ทั้งหลายมีโครงกระดูกเหมือนเราทั้งนั้น เช่น สุนัข แมว นก เป็นต้น
รพินทร ณ ถลาง. เมื่อฉันเคลื่อนไหว. กรุงเทพฯ: นิวเจนเนอเรชั่นพับลิชชิง, 2536.
|