นักทดลองต้องใช้เวลาเกือบ 30 ปีจึงทราบว่าอิเล็กตรอนที่ปล่อยออกจากโลหะขณะร้อนสามารถนำไปใช้ในการขยายสัญญาณได้ ตอนต้นปี ค.ศ. 1880 ทอมัส เอดิสัน เกิดความสงสัยว่ามีบางสิ่งกำลังเดินทางผ่านสุญญากาศภายในหลอดส่องสว่างของเขาอยู่ ในปี ค.ศ. 1904 แอมโบรสเฟลมิง อาศัย "ปรากฎการณ์ของเอดิสัน" นำมาสร้างไดโอด (สิ่งประดิษฐ์ประกอบด้วยขั้วไฟฟ้าสองขั้ว) ซึ่งเขาเรียกว่า หลอดวิทยุเพราะนำไฟฟ้าได้ทางเดียว เท่านั้น มันช่วยตรวจจับคลื่นวิทยุที่อ่อนแรงโดยวิธีเปลี่ยนแปลงกระแสสลับของคลื่นให้เป็นกระแสตรงซึ่งจะไปกระตุ้นเครื่องชี้บอกแต่ไม่ได้ ช่วย ทำให้ คลื่นวิทยุมีกำลังเพิ่มขึ้น เมื่อ ลี เดอ ฟอเรสต์เพิ่มขั้วไฟฟ้าอันที่สามเกิดเป็นไตรโอด (triode) การเปลี่ยนสัญญาณอ่อนๆให้แรงขึ้นจึงเป็น สิ่งที่ เป็นไปได้แล้ว นับว่าไตรโอดเป็นเครื่องขยายที่แท้จริงอันแรก