พระธรรมปิฏก."คนกับความเป็นคน"ทีทัศน์วันธรรม. 2,1 (มกราคม 2545-มิถุนายน2545) : 1-3.
มนุษย์เป็นสัตว์พิเศษ ซึ่งแตกต่างจากสัตว์ทั้งหลาย สิ่งที่ทำให้นุษย์เป็นสัตว์พิเศษได้แก่ สิกขา หรือการศึกษาคือการเรียนรู้ ฝึกฝนพัฒนา มนุษย์ที่ฝึกฝนพัฒนาแล้วเชื่อวาเป็นผู้รู้จักดำเนินชีวิตที่ดีงามด้วยตนเองและช่วยให้สังคมอยู่ในสันติสุข มนุษย์ที่เชื่อว่าฝึก ศึกษาหรือพัฒนาตนโดยเฉพาะเด็กและเยาวชนพึงมีคุฯสมบัติที่เป็นทุน 7 ประการคือ (1)กัลยาณมิตตา แสวงแหล่งปัญญาและแบบอย่างี่ดี คือ รู้จักคบคนและเข้าร่วมกับสังคมกับกัลยาชน (2)สีลสัมปทา มีวินัยเป็นฐานการพัฒนาชีวิ คือรู้จักจัดระเบียบความเป้นอยู่ กิจกรรม กิจการ และสิ่งแวดล้อมให้เอื้อแก่การพัฒนาชีวิต (3)ฉันทสัมปทา มีจิตใจใฝ่รู้ใฝ่สร้างสรรค์ คือเป็นผู้มีพลังแห่งความใฝ่รู้ ใฝ่ดี ใฝ่ทำ ใฝ่สร้างสรรค์อยากช่วยทำทุกสิ่งทุกคนท่ตนประสบเกี่ยข้องให้เข้าถึงภาวะที่ดีงา (4)อัตตสัมปทา มุ่งมั่นฝึกฝนจนเต็มสุดภาวะทึ่ความเป็นคนจะให้ถึง คือระลึกอยู่เสมอถึงความจริงแท้แห่งธรรมชาติของมนุษย์ที่เป็นสัตว์ที่ฝึกได้ (5)ทิฎฐิสัมปทา ถือหลักเหตุปัจจัย มองอะไรตามเหตุและผล คือตั้งอยู่ในหลักความคิดความเชื่อถือที่ดีงาม (6)อัปปมาทสัมปทา ตั้งตนอยู่ในความไม่ประาท คือมีจิตสำนึกในความไม่เที่ยงมองเห็นตระหนักถึงความไม่คงที่ ไม่คงน ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปตามเหตุปัจจัยทั้งภายในและภายนอก (7)โยนิโสมนสิการสัมปทา ฉลาดคิดแยบคายให้ได้ประโยชน์ความจริง คือรู้จักคิด รู้จักพิจารณา มองเป็น คิดเป็น
|