มีลิงตัวหนึ่งถูกคนจับมาได้ เอามาเลี้ยงไว้ดูเล่นที่บ้าน เลี้ยงไว้นานเข้าคนเลี้ยงก็เบื่อ จึงปล่อยไป มันกลับไปหาหมู่พวกของมันในป่า หมู่ลิงเห็นเพื่อนกลับมา ก็ไปรุมล้อมถามว่า "ไปอยู่ไหนมา ตั้งนานหลายปี" ลิงตัวนั้นก็ตอบว่า "ฉันไปอยู่ในบ้านในเมืองของคนมา เขาเอาฉันไปผูกไว้ทางโน้น" ลิงตัวอื่นๆ สนใจพากันถามว่า " ในบ้านเมืองเขาเป็นอย่างไร พูดให้ฟังบ้างซิ" ลิงตัวนั้นก็ตอบว่า " โอ้ย เบื่อเหลือเกิน อย่าให้เล่าเลย อย่าให้พูดเถิด " หมู่ลิงก็ยิ่งอยากฟัง ขยับเข้ามาใกล้ๆ คะยั้นคะยอให้พูดให้ฟัง

ลิงตัวนั้นอดไม่ได้ก็เล่าให้ฟังว่า " เรื่องของมนุษย์นั้นน่ะ ตั้งแต่ตื่นเช้าขึ้นมา คนที่มีหนวดมีเครา ( มันคงแสดงถึงคนที่เป็นผู้ชาย) ก็ออกจากบ้านไป ไม่ทราบไปไหน จนค่ำจึงกลับมา ส่วนอีกคนหนึ่ง ( คงหมายถึงผู้หญิง) ไม่ไปไหน ได้แต่แต่งตัว เอาทองมาพันคอพันแขนพะรุงพะรัง อยู่แต่ในบ้านโอ๊ย! ...พูดแจ๊บๆ จุกจิกจู้จี้ต่างๆ  ทั้งวัน น่าเบื่อ"

หมู่ลิงได้ยินดังนั้นก็ชักเอือมระอา ลิงตัวนั้นเล่าต่อไปว่า " อันนั้นก็พอทำเนาหรอก นอกจากนั้นแล้ว อันที่น่าเกลียดน่าเบื่อที่สุดก็คือว่า ของต่างๆ ในบ้าน ในนา ในทุ่ง ในป่าเขาที่ไหนๆ ทั้งหมด เขาหาว่าเป็นของเขาไปหมด อะไรๆ ก็เอาเป็นของเขา ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่เหมือนพวกเรา พวกเราไม่เห็นว่าเป็นของเรา   เห็นแต่เพียงว่าเป็นสมบัติทั่ว ๆ ไป เมื่อหิวก็เก็บมากิน กินอิ่มแล้วก็แล้วกัน กินเสร็จแล้วก็ไป " หมู่ลิงพอได้ยินดังนั้นก็เอือมระอา ไม่อยากฟังต่อไป เอามือจุกหูไม่อยากได้ยินกระโดดหนีเข้าป่าไป ตกลงลิงตัวนั้นก็อยู่ตัวเดียว

นี่แหละ แม้แต่ลิงเขายังรู้จักว่ามันเป็นสมบัติทั่วไป แต่คนนี่อะไรๆ ก็เอาเป็น ของกู ๆ หมดทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีเหลือสักอย่างเดียว ของอยู่ที่ไหนๆ ไม่ว่าในบ้าน ในเรือกสวนไร่นา ในป่า ในเขา ยึดเป็นของตนเองทั้งสิ้น

เฮ่อ....ไม่ไหว.... ลิงหละเบื่อ !