เอลิซ่า เพนน่า ลูกเป็ดขี้เหร่. กรุงเทพ:โกรเลียร์อินเตอร์เนชั่นแนล,2533.
แม่เป็ดผู้ให้กำหนดลูกเป็ดทั้ง 7 ตัววันหนึ่งก็เดินไปตามท้องถนนเพื่ออวดให้เพื่อนเห็นลูดเป็ดที่น่ารัก แต่ยังไปไม่ไกลก็มีเรียงทักขึ้นว่า ทำไมลูกตัวสุดท้องจึงน่าเกลียดจัง แม่เป็ดได้ยินอึกอักแลัวหันไปมองลุกตัวสุดท้องท้ายแถวจึงเห็นด้วยกับคำกล่าวของเพื่อนบ้านจึงบอกให้ลูกเป็ดน้อยไปหาแม่ของเจ้าซะข้าไม่ใช่แม่เจ้าจงรีบไปก่อนที่ข้าจะงับเจ้า ลูกเป็ดน้อยจึงออกเดินทางหาแม่เมื่อเจอคุณไก่งวง แม่ไก่ และไก่ฟ้าจึงถามด้วยความน่าสงสารว่าคุณเป็นแม่ของผมรึเปล่าครับแต่ก็ได้รับการปฏิเสธและต่อด้วยคำพูดที่ดูถูกลูกเป็ดน้อยจึงเดินทางต่อเมื่อมาถึงทะเลสาบจึงก้มมาลงในผิวน้ำเห็นมาตัวเอง "ราช่างน่าเกลียดเสียจริง จากนั้นจึงมีเสียงใกล้พูดขึ้นมาว่าลูกไม่น่าเกลียดเลยจ๊ะเป็นเสียงของแม่หงสืแสนสวยในที่สุดแม่ก็หาลูกพบจนได้ ลูกเป็นน้อยดีใจที่ไดhพบกับแม่ และจึงพูดว่าต่อไปเมื่อเจ้าโตขึ้นเจ้าก็จะเป็นลูกหงส์ที่สวยงามเหมือนแม่
|