กาลละครั้งหนึ่งมีชายตัดหวายชื่อ แวกะจิ (เจ้าตัวเล็ก) วันหนึ่งขณะตัดหวายอยู่นั้นเขาได้กลิ่นสาบเสือ เมื่อเหลียวมาก็เห็นเสือโคร่งตัวใหญ่กำลังยืนแยกเขี้ยวคำรามอย่างน่าสพรึงกลัว แวกะจิกลับได้สติ จึงพูดว่า "หยุดก่อนพ่อมหาจำเริญ" "ข้าหิวเนื้อแก จะหยุดทำไม?" เสือแผดเสียงคำรามชายตัดหวายฝืนหัวเราะ "เสือจะสู้คนได้แน่หรือ แต่สู้กันตอนนี้ไม่ยุติธรรมหรอก" "ทำไมละ?" สัตว์ร้ายเริ่มสงสัย แวกะจึงอธิบาย "ก็เราถอดเขี้ยวเล็บไว้ที่บ้านหมดแล้ว ส่วนเสือก็มีเขี้ยวเล็บเป็นอาวุธประจำตัวครบครัน จึงไม่น่าเอาเปรียบกันเลย" เสือพยักหน้า "เอาเถอะมนุษย์น้อย ข้าจะให้แกกลับไปเอาเขี้ยวเล็บมาจากบ้าน เอ แต่เกรงว่าจะไม่กลับมานะสิ" ชายตัดหวายตอบทันทีว่า "เราเป็นมนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่จะหนีผู้น้อยอย่างเสือได้อย่างไร กลัวว่าเสือจะหนีเรามากกว่ากระมัง" "ให้มันแน่สักรายเถอะ " เสือคำราม แวกะจิสั่นศรีษะ "เราไม่เชื่อสัตว์หน้าขนหรอก ถ้าเรามัดแกไว้เพื่อยืนยันว่าไม่หนีจริงเอาไหมล่ะ" "รำคาญเหลือเกิน แต่เอาเถอะเพื่อแสดงว่าข้าก็ชาติเสือผู้ยิ่งใหญ่ ถ้ากลัวว่าข้าจะหนีก็เชิญมัดข้าไว้เถอะ" พรานตัดหวายจึงใช้หวายผูกเสือทันที เขาผูกมันอย่างแน่นหนา เสร็จแล้วเสือก็ถามว่า "ผูกมัดข้าเรียบร้อยแล้วทำไมไม่รีบกลับไปเอาอาวุธมาต่อสู้กัน" "กลับให้โง่นะสิ" แวกะจิหัวเราะลั่น "ถ้าอย่างนั้นแกก็เป็นคนหลอกลวง" "ใช้แล้วไอ้เสือโง่ มนุษย์ที่ไหนมีเขี้ยวเล็บอย่างแก แต่นี่แหละคืออาวุธของข้าละ" แวกะจิพูดพลางกระชากมีดตัดหวายออกมาทันที พร้อมกับจ้วงแทงเสือโคร่งถึงแก่ความตาย
โดย : แวมูเนาะห์ จาก สายบุรี
|