หนองมน

หนองมน เดิมเป็นหมู่บ้านเล็กๆหมู่บ้านหนึ่งในจังหวัดชลบุรี อยู่เลยทางแยกเข้าชายหาดบางแสนไป 1 กิโล หนองมนเป็นตลาดขายของพื้นเมืองและของที่ระลึก ส่วนใหญ่เป็นของทะเลแห้งชนิดต่างๆ ห่อหมก หอยจ๊อ ขนมประเภทกวน ภาชนะเครื่องจักรสาน เป็นต้น ของฝากที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและมักจะถูกซื้อติดไม้ติดมือกลับไป คือ “ข้าวหลามหนองมน” ซึ่งทางจังหวัดชลบุรีจัดให้มีการประกวดข้าวหลามที่อร่อยที่สุดเป็นประจำทุกปี เพื่อพัฒนาคุณภาพและฝีมือการทำข้ามหลาม ให้ความอร่อยอยู่เสมอ ตำนานเรื่องหนองมนเล่ากันมานานแล้วว่า มีพระภิกขุรูปหนึ่งเดินธุดงค์มายังเมืองบางปลาสร้อย และได้กลางกลดพักค้างแรมที่หมู่บ้านนี้ ในขณะนั้นเกิดโรคระบาดร้ายแรงขึ้น ผู้คนล้มตายลงเป็นจำนวนมาก หมอยาสมุนไพรอย่างไรก็ไม่หาย ชาวบ้านไม่รู้จะทำอย่างไรจึงอาราธนาพระธุดงค์ให้มาช่วย ครั้นแล้ว พระธุดงค์รูปนั้นก็ทำพิธีปลุกเสกน้ำมนต์ขึ้นมาบาตรหนึ่ง ชาวบ้านทั้งหลายก็แบ่งสันปันส่วนเอาไปดื่มไปกินและประพรมตัวให้คนที่กำลังป่วยบ้าง คนดีบ้าง ปรากฏว่าผู้ที่กำลังป่วยก็หายวันหายคืน คนดีก็มีร่างกายที่แข็งแรง ไม่มีใครล้มป่วยเป็นโรคระบาดอีกเลย ชาวบ้านที่หมู่บ้านใกล้เคียงได้ข่าวก็มาขอน้ำมนต์จากหลวงพ่อไปรักษาโรคร้ายในหมู่บ้านของตนบ้าง จนในที่สุด พระธุดงค์ไม่สามารถทำน้ำมนต์ให้พอเพียงกับความต้องการของชาวบ้านได้ เพราะแหล่งน้ำอยู่ห่างไกล วันหนึ่งท่านจึงออกปากของให้ผู้ใหญ่บ้านขุดหนองน้ำเล็กกๆใกล้ๆกุฎิของท่าน ครั้นแล้ว พอชาวบ้านรู้ข่าวว่าหลวงพ่อต้องการหนองน้ำไว้ทำน้ำมนต์ ทุกคนต่างก็เต็มใจช่วยคนละไม้คนละมือ ภายในสามวันหนองน้ำก็ขุดเสร็จสมบูรณ์ เผอิญมีฝนตกหนักวันหนึ่ง น้ำใต้ดินกันน้ำฝนจึงรวมกันทำให้หนองน้ำนั้นมีน้ำใสเต็มเปี่ยม พระธุดงค์ก็จัดแจงทำพิธีปลุกเสกคาถาอาคม และหยดเทียนลงไปในหนองน้ำ เพื่อทำน้ำมนต์ไว้แจกจ่าย ชาวบ้านทั้งในบริเวณนั้นและใกล้เคียงต่างก็มาตักไปอาบดื่มกิน เพื่อรักษาโรคบ้าง เพื่อความเป็นสิริมงคลบ้าง ทำให้ชาวบ้านใกล้ไกลทุกคนต่างเคารพนับถือท่านมาก หลังจากนั้นไม่นาน พระธุดงค์องค์นั้นก็เดินทางจากหมู่บ้านนี้ไป หนองน้ำก็ยังคงเป็นหนองน้ำมนต์ที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถนำไปรักษาโรคภัยให้หายได้ ชาวบ้านที่อยู่ไกลๆ ก็เลยอพยพมาอยู่บริเวณรอบๆ หนองน้ำนี้มากขึ้น เพื่อความสะดวกของตนเอง จนทำให้หมู่บ้านเล็กๆกลายเป็นหมู่บ้านใหญ่ และมีชื่อตามหนองน้ำว่า “หนองน้ำมนต์” ต่อมาก็กลายเป็น “หนองมน” ในที่สุด ปัจจุบันนี้หนองน้ำมนต์นั้น ตื้นเขินและกลายเป็นทุ่งนา ไม่เหลือภาพของหนองน้ำศักดิ์สิทธิ์เอาไว้เลย ผจงวาด กมลเสรีรัตน์. นิทานพื้นบ้านภาคกลาง.กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น, 2543

โดย : นางสาว Laddawan Meegul, คลองหลวง ปทุมธานี 13180, วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2545