|
|
แค่นี้ก็เหนื่อยใจ
ที่เธอไม่ค่อยแคร์กันอย่างนี้
ก็ว่าทำดีที่สุดแล้วนะ..กับความรู้สึกที่มี
แต่เธอกลับไม่คิดเหมือนอย่างที่ฉันมีส่งไป
เอาล่ะรับรู้ว่าเธอรำคาญ
ก็เข้าใจแล้วนะวันนี้
หายโกรธหายรำคาญ
ก็ช่วยส่งสัญญาณกลับมาแล้วกันคนดี
แล้วสัญญานะว่าคนทางนี้
จะกลับไปรับผิดชอบส่งความรู้สึกดีๆเหมือนที่เคยมีส่งให้ไป
3 ธ.ค. 2545, 18:38 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3671 โดย : วรากร สังคพร |
|
|
กระดานเสวนา |
|
|
บอกได้วันนี้คือเหงา
และแสนเศร้ามากใจดวงนี้
อยากโทรไปพูดคุยกับเธอคนดี
แต่กลัวว่าถ้าไม่ห้ามใจตอนนี้
เธอจะรำคาญ
ใจจริงอยากโทรไปคุย
แต่ก็รู้ว่าแค่นี้ก็ยุ่งวุ่นวายกับเธอแค่ไหน
ไม่ก็ได้นะวันนี้สัญญาจะไม่โทรไป
แต่ขอนะถ้าพรุ่งนี้โทรไป
ช่วยรับสายที.........
3 ธ.ค. 2545, 18:34 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3670 โดย : วรากร สังคพร |
|
|
กระดานเสวนา |
|
|
ว่างๆก็มานั่งเขียนกลอน
ส่งเป็นตอนๆให้เธอคนนี้
บางครั้งก็เขียนว่าเศร้าและเหงาเต็มที
บางวันก็เขียนว่ามีความสุขดี...แต่น้อยวัน
อย่างวันนี้ก็มานั่งพิมพ์กลอนส่ง
แต่ฉันคงพิมพ์ส่งแต่กลอนเหงาๆ
ก็คนแต่งมีอารมณอยู่แค่ว่าเหงา
กลอนที่ส่งคงเศร้า..ก็เข้าใจหน่อยแล้วกัน
3 ธ.ค. 2545, 18:30 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3669 โดย : วรากร สังคพร |
|
|
กระดานเสวนา |
|
|
ก็มีบ้างที่เหงาใจ
ก็ฉันไม่ใช่นางฟ้า
ที่จะอิ่มทิพย์มีความสุขทุกเวลา
และไม่รู้สึกเหว่ว้าเมื่อไม่มีใคร
ฉันเป็นเพียงแค่คนธรรมดา
ที่รู้สึกเหงามากขึ้นมาก็ร้องไห้
ก็เท่านี้แหละชีวิตคนเหงาคนนึงที่ดำเนินไป
คงไม่มีวันยิ้มได้
ถ้าขาดคนมาเป็นกำลังใจอย่างเธอ
3 ธ.ค. 2545, 18:27 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3668 โดย : วรากร สังคพร |
|
|
กระดานเสวนา |
|
|
นั่งมองฟ้าไกลออกไป
ไม่เคยเห็นได้เลยสักครั้ง
ว่าจะมีคนคอยนั่งรับฟัง
คำสารภาพจากฉันว่าเหงาเต็มที
คนใต้ฟ้าคนนี้ก็มีหัวใจ
เหงาได้เจ็บได้เหมือนที่เป็นตอนนี้
แล้วคนใต้ฟ้าคนอื่นล่ะมีบ้างไหมที่
จะมีความรู้สึกเหมือนคนทางนี้สักคน
3 ธ.ค. 2545, 18:22 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3667 โดย : วรากร สังคพร |
|
|
กระดานเสวนา |
|
|
ไม่ได้อยากพูดเลย
กับคำขอโทษที่มีบ่อยครั้ง
แต่ฉันก็จำเป็นต้องทำ
และพูดขอโทษบ่อยครั้งเพราะเธอ
ก็นับวันเธอยิ่งเอาตัวออกห่าง
ฉันเองก็เลยต้องคอยเช็คตามเสมอ
แต่มันคงมากไปสำหรับเธอ
เลยต้องโทรบอกเสมอ..
ว่าขอโทษ...ไม่ตั้งใจ
3 ธ.ค. 2545, 18:19 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3666 โดย : วรากร สังคพร |
|
|
กระดานเสวนา |
|
|
รับรู้...ว่าเธอรำคาญ
คนเจ้ากี้เจ้าการคนนี้
ที่เอาความห่วงใยไปปะปนกับความรู้สึกดีๆ
มากจนเธอรับไม่ไหวกับสิ่งที่ทำ
ก็พึ่งรู้พึ่งเข้าใจเมื่อวาน
ว่าที่เธอบอกเธอรำคาญมันแค่ไหน
ได้ยินชัดแล้วนะ...ที่เธอพูดออกไป
ชัดแล้วว่าเธอรำคาญใครและมากมายเท่าไรกัน
3 ธ.ค. 2545, 18:15 น.
|
|
|
ลำดับที่ 3665 โดย : วรากร สังคพร | |
|