การแต่งกลอน

           ลักษณะบังคับของกลอน

            คณะ   จะจัดเป็นบท บทหนึ่งประกอบด้วย ๒ บาท ซึ่งเรียกว่า บาทเอก และ บาทโท การแต่งคำกลอนจะต้องจบบด้วยบาทโทเสมอ

               บาทเอก   ประกอบด้วยคำประพันธ์  ๒ วรรค วรรคหน้าเรียกว่า วรรคสดับ

               บาทโท  ประกอบด้วยคำประพันธ์ ๒วรรคเช่นกัน  วรรคหน้าเรียกว่า วรรครอง วรรคหลังเรียกว่า  วรรคส่ง ซึ่งมีความหมายถึงการส่งท้ายหรือสัมผัสไปยังบทต่อไป

               กลอนวรรคหนึ่งจะประกอบด้วยคำหรือพยางค์ตั้งแต่ ๗-๙คำแต่ที่นิยมกันจะใช้  ๘คำ

                 สัมผัส

               สัมผัสนอก  การส่งสัมผัสระหว่างวรรคหรือสัมผัสนอกมีดังนี้

        ๑.คำสุดท้ายของวรรคสดับส่งสัมผัสไปยังคำที่๑ ๒ ๓ ๕ของวรรครับแต่นิยมว่าไพเราะที่สุด คือ สัมผัสด้วยคำที่ ๓ 

        ๒. คำสุดท้ายของวรรรับ ส่งสัมผัสไปยังคำสุดท้ายของวรรครองและคำที่ ๓ของวรรคส่ง

         ๓. ถ้าแต่งติดต่อกันไปหลายๆบทคำสุดท้ายของวรรคส่งในบทหน้าจะต้องส่งสัมผัสรับกันกับคำสุดท้ายในวรรครับของบทต่อไป

             สัมผัสใน  นิยมทําสัมผัสสระและสัมผัสอักษร ที่นิยม คือ คําที่๓ กับ๔ม    สัทผัสสระได้แก่เหง่ง- แล-ชะแง้  โยคี-ขี่  สัมผัสอักษรได้แก่  เดี๋ยว-ดัง  แล้ว-แล-เหลียว  แสน-สุด