นิทานอีสป....หนู กบ กับเหยี่ยว

           หนูตัวหนึ่งเที่ยวหากินอยู่ตามท้องนา  ไปพบกบตัวหนึ่งที่ริมหนองน้ำ  ไปคุ้นเคยชอบพอกันขึ้น  ทั้งสองสัตว์ต่างสัญญากันว่าจะเป็นเกลอกันต่อไป  แต่นั้นมาก็ไปเที่ยวหากินด้วยกันทุก ๆ เวลาเช้าเวลาเย็น 
          อยู่มาวันหนึ่งกบพูดแก่หนูว่า  "นี่แน่ะ เจ้าเพื่อนยาก เอ็งกับข้าก็ได้ชอบรักสนิทสนมกันแล้ว ข้าก็เห็นใจแล้วว่าเป็นผู้ที่ควรคบได้  แต่มีข้อรำคาญอยู่อย่างหนึ่ง ที่เอ็งกับข้าจะไปเที่ยวหากินไกล ๆ ด้วยกันไม่ใคร่สะดวก  เพราะข้าเป็นสัตว์เดินช้า  เอ็งเป็นสัตว์เดินเร็ว  มักจะตามเอ็งไม่ใคร่ทัน"  หนูจึงถามว่า  "จะทำอย่างไรจึงจะไปด้วยกันได้"  กบจึงว่า  "อย่าเลย เอ็งกับข้ามาผูกตีนติดกันเสียเถิด เพื่อไปไหนจะได้ไปพร้อม ๆ กัน  ไม่ต้องพลัดพรากจากกัน"  หนูเห็นดีด้วย ก็ยอมให้กบผูกตีนของตัว ตัดกับตีนกบ  แล้วก็พากันไปเที่ยวหากินห่างออกไปกว่าที่เคยมาแล้ว 
              ครั้นไปพบบึงใหญ่ขวางหน้าอยู่ น้ำในบึลนั้นใสเย็นน่าอาบ น่าว่ายเล่น  ฝ่ายข้างกบมีความเบิกบานใจ  ไม่ทันนึกถึงที่ตัวผูกตีนติดอยู่กับหนู  ก็กระโดดลงไปแหวกว่ายดำเล่นเพลินอยู่  ส่วนหนูซึ่งเป็นสัตว์บก  ไม่ชำนาญในการว่ายน้ำ  เมื่อต้องลงไปลอยคอตะเกียกตะกายอยู่ในบึง  เพราะเชือกผูกติดอยู่กับเพื่อนเช่นนั้น  ไม่ช้าก็อ่อนกำลังลง เลยขาดใจตายลอยน้ำอยู่  ในขณะนั้นมีเหยี่ยวตัวหนึ่งเที่ยวบินร่อนหาอาหารกินอยู่แถบนั้น  ครั้นแลลงมาเห็นหนูตายลอยน้ำ ก็ถาลงมาโฉบเอาไปกิน  กบที่กำลังดำน้ำเล่นเพลินอยู่ก็พลอยติดเชือกขึ้นไปเป็นเหยื่อของเหยี่ยวด้วยอีกตัวหนึ่ง

       นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  การที่เห็นแก่ความสนุกเพลิดเพลินของตัวเองฝ่ายเดียว ไม่นึกถึงความทุกข์ของผู้อื่นบ้าง  ย่อมกระทำให้เกิดความเสียหายแก่ตนได้

       จงหาคำนาม  คำสรรพนาม  คำกริยา  จากนิทานเรื่องนี้
        นักเรียนได้ข้อคิดอะไรจากการอ่านนิทานเรื่องนี้บ้าง จงอธิบาย
        การที่กบพลอยถูกเหยี่ยวโบไปกินด้วยนั้น ตรงกับสำนวนไทยใดบ้าง
         นักเรียนคิดว่าการตามใจเพื่อน มีข้อดีและข้อเสียอย่างไรบ้าง  เพราะเหตุใด