1. กลอนขับร้อง

มีจุดมุ่งหมายในการขับร้องแต่มีลักษณะพิเศษเพิ่มเติมแล้วแต่คำอธิบายแตกต่างกันออกไป เช่น

กลอนบทละคร เป็นบทละครใช้คำในวรรค ประมาณ 6-9 คำ แต่ต้องขึ้นต้นค้วย “ เมื่อนั้น” “บัดนั้น” “มาจะกล่าวบทไป”

กลอนดอกสร้อย บังคับเหมือนกลอนทั่วไป ขึ้นต้นวรรคแรกเพียง 4 คำ คือ คำที่ 1 คำที่ 3 เป็นคำซ้ำ

คำที่ 2 เป็นคำคั้นคำว่า เอ๋ย

กลอนสักวา เป็นบทกลอนสั้น มีข้อบังคับทั่วไป เพียงขึ้นต้นว่า สักวา และลงท้ายด้วย เอย ที่นิยมก็คือ 4 คำกลอน

กลอนเสภา มีลักษณะบังคับเหมือนกลอนสุภาพ แต่จำนวนคำในวรรคไม่จำกัด สัมผัสตรงไหนก็ได้ถ้าเห็นว่าสมควร เสภามักขึ้นต้นด้วย “จะกล่าวถึง” “ครานั้น” “จะกล่าวกับกล่าว” ไม่จำกัดความยาว จบลงด้วยบาทดโท

2. กลอนสุภาพ

มีอีกชื่อหนึ่งเรียกว่า กลอนตลาด ส่วนมากแต่งเป็นเรื่องยาว กลอนประเภทนี้มีจุดม่งหมายในการอ่าน ขึ้นต้นด้วยวรรครับและจบลงด้วย “เอย” มีดังนี้

เพลงยาว เป็นทำนองจดหมาย ชายหญิงเขียนถึงกัน เพลงยาวอาจเปรียบได้กับหนังสือ

ประวัติศาสตร์

นิราศ ขึ้นต้นด้วยวรรครับ เช่นเดียวกับกลอนเพลงยาว บทแรกของนิราศมีเพียง 3 วรรค คือ

บาทเอก มี 1 วรรค บาทโท มี 2 วรรค เขียนเป็นเรื่องยาว พรรณนาถึงการเดินทางและสิ่งที่พบเห็นจากการเดินทาง

นิทานคำกลอน เป็นนิยายของไทยมีเค้าเดิมที่รู้จักกันดีกวีนำมาแต่งเป็นคำกลอน กลอนนี้บังคับเหมือนกลอนสุภาพ

3. กลกลอน

กลอนกลบท เป็นกลอนที่กวีประดิษฐ์ข้อบังคับต่างๆ เพิ่มเติม เช่น สัมผัสสระ สัมผัสอักษร แต่ละวรรคแตกต่างกันแล้วแต่จะตั้งชื่อ

กลอักษร เป็นกลอนสุภาพ เช่น เดียวกับกลอนกลบท