"กระต่ายในดวงจันทร์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระธุดงค์องค์หนึ่งจาริกแสวงบุญมาถึงป่าที่ห่างไกลผู้คน เนื่องจากรอนแรมมานานหลายวัน ท่านทั้งเหนื่อยและหิว จึงหยุดพัก ณ ป่าแห่งนั้น สัตว์ในป่าทั้งใหญ่น้อยที่ผ่านมาพบ ต่างพยายามช่วยด้วยการหาอาหารมาถวาย มีทั้งพืชผักผลไม้ต่างๆที่ขึ้นตามธรรมชาติ กระต่ายก็อยากช่วยเหลือพระเช่นกัน จึงคิดว่าจะนำหญ้ามาถวายเป็นอาหาร เพราะ.................

"ข้าชอบกินหญ้า ท่านก็น่าจะชอบเหมือนกัน" เมื่อพระภิกษุรูปนั้นได้รับหญ้าสดๆสีเขียวจากเจ้ากระต่าย ท่านก็ไม่ปฏิเสธ และค่อยๆฉันหญ้าจนหมด แต่เจ้ากระต่ายน้อยที่เฝ้ามองอยู่กลับคิดได้ว่าสิ่งที่ตนทำไปนั้นไม่ถูก จึงไปหาใบไม้ชุ่มน้ำมาถวาย โดยคิดเหมือนเดิมว่า "ข้าชอบกินใบไม้ ท่านก็น่าจะชอบเหมือนกัน" พระภิกษุก็ฉันใบไม้ทีละใบ ไม่นานใบไม้ก็หมด พอหญ้าหมด ใบไม้หมด เจ้ากระต่ายก็คอตก ด้วยไม่รู้ว่าจะหาสิ่งใดมาถวายพระอีกแล้ว จึงตัดสินใจพลีร่างของตนเป็นอาหาร พร้อมกับกล่าวว่า "พระพุทธองค์ ข้าเป็นสัตว์โลกที่โง่เขลาเบาปัญญา ไม่มีสิ่งใดจะถวายท่านได้อีกนอกจากตัวข้าเอง หากท่านหิวก็โปรดกินข้าเถิด" พระภิกษุรูปนั้นได้ฟังก็รู้สึกประทับใจในความเสียสละของเจ้ากระต่ายน้อย ท่านจึงใช้มือแตะตัวกระต่ายน้อยที่หมอบอยู่เบื้องหน้า แล้วเจ้ากระต่ายก็ลอยไปยังดวงจันทร์ พระภิกษุได้อธิบายให้เจ้ากระต่ายฟังภายหลังว่า นับแต่นี้ไป ผู้คนบนโลกมนุษย์จะมองเห็นกระต่ายกำลังบดยาอายุวัฒนะ อยู่บนดวงจันทร์ตลอดไป

โดย : นาง อารมณ์ มงคลลักษณ์, ร.ร.วัดนาคนิมิตร, วันที่ 23 มิถุนายน 2545