เรื่อง
ร่มของฉันหาย
วันหนึ่ง แม่ซื้อร่มมาฝากฉัน แม่บอกว่า ร่มนี้เป็นของฉัน ร่มของฉันมีสีชมพูสลับขาวด้ามไม้สีสวย ฉันดีใจ ชอบมาก ฉันยกมือไหว้อย่างงามแล้วพูดว่า ขอบพระคุณค่ะ แม่บอกว่า เอาไว้ใช้เวลาฝนตก ลูกจะได้ไม่เป็นหวัด
วันนั้น ท้องฟ้ามืด ครึ้มฟ้าครึ้มฝน ฉันเอาร่มของฉันมาโรงเรียน พอได้เวลาพักฉันวางร่มที่โต๊ะเรียน ฉันไปรับประทานอาหาร เสร็จแล้วกลับมาที่โต๊ะเรียน
อนิจจา ร่มของฉันหายไป
ใครคนหนึ่งอาจยืมไปใช้ เดี๋ยวคงเอามาคืน ฉันรออยู่เป็นชั่วโมง หลายชั่วโมง หลายวัน หลายเดือน แน่นอนใครคนหนึ่งขโมยร่มของฉันไป ฉันรู้สึกเสียดาย เสียดายเงินของแม่ เสียดายเจตนาดีของแม่ เสียใจ ผิดหวัง ที่มีคนไม่ซื่อสัตย์ปะปนอยู่ในสังคมของฉัน
แต่ขณะเดียวกันฉัน
รู้สึกดีใจและภูมิใจที่แม่ของฉันไม่ได้สอนให้ฉันเอาของของคนอื่นมาเป็นของตนเอง แม่สอนว่าถ้าไม่ใช่ของของเรา ๆ จะไม่เอา
|