น้องใหม่ร้ายบริสุทธิ์

ณ ท้องทุ่งบางกะปิ ไอ้ขวัญลูกผู้ใหญ่เขียนหนุ่มเลือดนักเลงรูปงามมีเพื่อนสนิทคือ ไอ้เฉ่ง ไอ้เยื้อน ไอ้สมิง ไอ้เปีย ผู้ใหญ่เขียนรักไอ้ขวัญมากจึงไม่คิดที่จะมีเมียใหม่ แล้วความวุ่นวายก็เกิดขึ้นเมื่อนายเรือง และไอ้เชิญ รุกล้ำที่นาของผู้ใหญ่เขียน และเกิดเป็นคดีความขึ้น แต่นายเรืองแพ้จึงประกาศตัวเป็นศัตรูกับผู้ใหญ่เขียนแต่ เหมือนเป็นกรรมเก่าที่ทำร่วมกันมาเพราะขวัญเกิดไปชอบพอกับเรียมลูกสาวนายเรือง ซึ่งมีหนุ่มมารุมรักมาก มายรวมถึงไอ้จ้อยเศรษฐีมีเงินขวัญกับเรียมแอบนัดพบกันเสมอ ความรักของทั้งสองยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นจนทั่งคู่แอบมีอะไรกัน ขวัญพร่ำ บอกว่ารักเรียมเท่าชีวิต แต่เรียมนั้นไม่แน่ใจจึงพาขวัญไปสาบานต่อหน้าศาลเจ้าพ่อไทร ขวัญโกรธที่เรียมไม่ เชื่อใจจึงเอามีดจ้วงแทงแขนตัวเอง เพื่อใช้เลือดเป็นเครื่องยืนยันความรัก ทั้งคู่สาบานรักกันต่อหน้าศาลเจ้า พ่อไทรว่าจะซื่อสัตย์ต่อกันตลอดไป จ้อยเห็นขวัญกับเรียมอยู่ด้วยกันจึงถีบหน้าขวัญอย่างจัง ไอ้เชิญได้ใช้ดาบ ฟันที่กกหูขวัญเป็นแผล ขวัญจะฆ่าจ้อยแต่เรียมขอเอาไว้ อีกอย่างนายเรืองอนุญาตให้ขวัญยกขันหมากมาสู่ขอ เรียม ซึ่งสร้างความหวังให้กับทั้งคู่เป็นอย่างมาก แต่แล้วทุกอย่างก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง เมื่อไอ้เชิญและนางรวย เป่าหูนายเรืองให้กันขวัญออกจากเรียม แล้วยกให้ไอ้จ้อยเพื่อยกฐานะให้กับตนเอง เรียมถูกขายให้คุณนาย ทองคำที่บางกอก ขวัญจึงออกไปตามหาที่บางกอกแต่ไม่เจอ ไอ้ขวัญแทบคลั่งด้วยความเป็นห่วงลูกชายผู้ใหญ่ เขียนแอบเก็บเงินเพื่อช่วยไถ่ตัวเรียมอีกแรง ขวัญคลั่งหนักเมื่อรู้ข่าวว่าไอ้จ้อยจะไปไถ่ตัวเรียมเพื่อมาแต่งงาน ผู้ใหญ่เขียนจึงไปกราบเท้านายเรือง ให้ขวัญมีสิทธิ์ไถ่ถอนตัวเรียมมาแต่งงาน นายเรืองรับกราบขวัญเร่งทำงานหาเงินเพื่อไถ่ตัวเรียม เรียมอยู่ที่ บางกอกในฐานะทาสรับใช้ แต่คุณนายทองคำเอ็นดูเรียมเพราะหน้าคล้ายลูกสาวที่ตายไปจึงรับเป็นลูกบุญธรรม โดยซื้อจากนายเรืองนายเรืองบอกให้ให้ขวัญนำเงินไปไถ่ถอนเรียมเอง แต่แล้วขวัญต้องคลั่งอีกครั้งเมื่อรู้ว่า นายเรืองได้ขายเรียมให้กับคุณนายทองคำไปแล้ว แต่ขวัญยังเชื่อในคำสาบานว่าเรียมจะกลับมาใช้ชีวิตร่วมกัน ผู้ใหญ่เขียนเห็นว่าน่าจะให้ขวัญบวชจะได้ทำให้ขวัญสงบลง

ฝ่ายเรียมเมื่อขยับขึ้นมาเป็นลูกบุญธรรมชีวิตก็เปลี่ยนไปสมชายอดีตคู่หมั้นของลูกสาวของคุณนายทองคำ สนใจเรียม แล้วทั้งสองคนก็ใช้ความศิวิไลของบางกอกมัดใจเรียม เรียมพอใจกับความเป็นอยู่หรูหราเริ่มมอง ว่าสมชายรักจริง และเริ่มมองขวัญเป็นเพียงพวกป่าเถื่อนด้อยพัฒนา ส่วนขวัญเฝ้าเวียนวนภาวนาต่อหน้าศาล เจ้าพ่อไทร ให้ดลใจให้เรียมนึกถึงคำสัญญา แล้วคำภาวนาก็สัมฤทธิ์ผลเมื่อนางรวยป่วยเรียมต้องกลับมาเยี่ยม ขวัญดีใจรีบไปหาเรียม แต่ต้องผิดหวังเมื่อเรียมดูสูงส่งไม่เหมือนเรียมคนเดิม และเรียมได้หนีขวัญกลับ บางกอกทั้งที่สัญญาว่าจะมาพบในตอนกลางคืน ขวัญเสียใจมากจะฆ่าตัวตายต่อหน้าศาลเจ้าพ่อไทร แต่ผู้ใหญ่ เขียนมาขวางไว้ ผู้ใหญ่เขียนได้โอกาสตอนที่ขวัญกำลังซมซานจึงพูดเรื่องที่จะให้ขวัญบวช ขวัญก็เออออตามพ่อ เพราะกำลังสับสน เช่นเดียวกับเรียมที่ตอบตกลงแต่งงานกับสมชายเพราะกำลังสับสน จนนางรวยเจ็บหน้าอก อีกครั้ง ทำให้เรียมต้องกลับมาดูแลแม่ ช่วงเวลา 3 วันที่อยู่บางกะปิ เรียมตัดสินใจคืนดีกับขวัญทั้งคู่ร่าเริง เหมือนปลาได้น้ำ แต่เรียมไม่สามารถกำหนดชะตาชีวิตตัวเองได้ นอกจากคุณนายทองคำคนเดียวเวลาผ่าน มาถึงวันที่ 4 นางรวยตาย หลังจากเสร็จงานศพสมชายก็ตามเรียมกลับบางกอก เพราะคุณนายทองคำป่วย เรียมจำใจต้องกลับทั้งที่วันนี้เป็นวันบวชของขวัญ เรียมตั้งใจจะกลับไปบอกคุณนายทองคำว่าเป็นเมียขวัญ และจะไม่แต่งงานกับสมชาย แต่เรียมไ ที่บ้านผู้ใหญ่เขียนกำลังเตรียมงานบวชโดยที่ไม่รู้เลยว่างานบวชวันนี้จะเป็นงานศพแทนขวัญรู้เรื่องว่า เรียม จะไปบางกอกถึงกับสติแตกคว้ามีดซุยคู่ใจโดดออกจากเรือน สมชายให้เรียมพาไปเที่ยวท้องนาเรียม ตัดสินใจบอกว่าขวัญเป็นหนึ่งในดวงใจ และจะไม่แต่งงานกับสมชาย แต่เขาไม่บังคับเพราะต้องการสมบัติของ คุณนายทองคำอย่างเดียว ขวัญมาพบการพูดคุยกันทำให้ขวัญเข้าใจผิด คิดว่าเรียมจะหนีไอ้ขวัญไปชั่วชีวิต ขวัญคลั่งทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้ารวมทั้งฆ่าไอ้เชิญกับสมุนตาย เรียมไม่คิดว่าเรื่องดีจะกลายเป็นเรื่องเลวร้าย เพราะไอ้ขวัญยอดรักถูกสมชายยิงตายไปต่อหน้า ตายไปพร้อมกับความเข้าใจผิดคิดว่าเรียมนอกใจทางด้าน ผู้ใหญ่เขียนวิ่งถือผ้าไตรและเครื่องบวชตามไอ้ขวัญมา ในขณะที่กระสุนปืนพุ่งใส่ร่างของไอ้ขวัญผู้ใหญ่เขียน สะดุดรากไม้ล้มลงพร้อมผ้าไตรและเครื่องบวช ผู้ใหญ่รู้ทันทีว่าไอ้ขวัญไม่มีวันกลับมาเป็นลูกของเขาอีก ทำได้ แต่ก้มหน้าลงร้องไห้จนสิ้นสติไปี้ เรียมตัดสินใจจะเป็นเมียไอ้ขวัญเพียงคนเดียวชั่วชีวิต จึงตัดสินใจใช้มีดแทงตัวตายตามไอ้ขวัญไป ณ ท้องน้ำอันเป็นที่เริงรักของทั้งคู่ ท้องน้ำที่ไหลสู่ศาลเจ้าพ่อไทร สถานที่ที่ทั้งคู่เคยร่วมสาบานรักกัน ตราบจนกว่า ความตายจะมาพรากทั้งคู่จากกันไป ม่มีโอกาสที่จะไปบอกขวัญถึงการจากไปครั้งนี้

โดย : เด็กชาย กฤษดา ส่งแสง, -, วันที่ 6 มีนาคม 2545