ดิฉันชื่อมลฤดี ปัจจุบันอายุ 13 ปี ที่พักอาศัยปัจจุบันอยู่ที่
บริเวณพรานนก ตรอกวัดอัมพวา ปกติแล้วเป็นคนอารมณ์ดีแต่บางครั้งดิฉันจะ
รู้สึกเหงาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ตรงกันข้ามบางเวลาดิฉันจะสนุกสนานมากอย่างมิรู้
สาเหตุเช่นกัน เมื่อกล่าวถึงเรื่องของอารมณ์แล้ว ดิฉันจะขอต่อไปถึงคราวที่อารมณ์
เสีย บางครั้งก็มีสาเหตุมาจากการถูกคนในบ้านตำหนิ บางคราก็เกิดจากการไป
สนทนากับผู้ที่อารมณ์เสียอยู่ ก็เลยอารมณ์เสียตามกันไป
ดิฉันมักอารมณ์เสียตอนนั่งรถกลับบ้าน ดิฉันนั่งรถสามล้อสองแถว
ไปที่วัดดงมูลเหล็ก-วัดอัมพวา บ้านของดิฉันอยู่ช่วงปากซอยวัดอัมพวา ตามปกติ
แล้วรถจะวิ่งตรงมาจากสี่แยกพรานนกเข้าปากซอยวัดดงมูลเหล็กไปออก
ถนนจรัลสนิทวงศ์ แล้วไปเข้าซอยวัดอัมพวา พอถึงช่วงนี้ผู้โดยสารอื่นมักจะลงหมด
เหลือเพียงดิฉันผู้ซึ่งมีบ้านอยู่ที่ปากซอยวัดอัมพวาแต่เพียงผู้เดียว คนขับเกือบทุกคน
มักไม่พอใจเพราะนั่งนาน เสียเงินก็เท่าคนอื่นเขาและก็มักจะขับรถกระชากกระตุก
(บางครั้งหัวชนหลังคารถ) ถ้ามีคนขึ้นอีกเราก็โชคดี เพราะเขาจะไม่ขับอย่างรุนแรง
แต่ในเวลาโชคร้ายไม่มีคนขึ้น เขาจะขับรุนแรง บางคนหันมาถามว่า " ไม่ลงเหรอ "
ดิฉันก็ตอบไปว่า " เดี๋ยวจะลงข้างหน้านู่นแน่ะค่ะ " ว่าแล้วเขาก็จอดรถเลย ดิฉัน
คับแค้นใจมาก คิดว่าเขาคงไม่เคยเรียนภาษาไทยกระมังจึงไม่เข้าใจคำว่า " นู่น "
กับ " นี่ " อยากจะตอกกลับแต่ดิฉันเป็นคนรักสงบ ไม่ชอบหาเรื่องจึงปล่อยให้
เลยตามเลย จ่ายเงินแล้วเดินต่ออีกนิดกลับบ้าน ทุกวันนี้ดิฉันก็แผ่ส่วนบุญให้เขาไปตรงคำว่า "อย่าได้พยาบาทเบียดเบียนซึ่งกันและกัน เลย " ดิฉันก็มักจะนึกถึงหน้าเขาเสมอ และก็น่าแปลกใจนัก ดิฉันขึ้นรถในวันต่อมา
เขาก็ไม่ทำหน้าดังก่อน ดิฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะการแผ่ส่วนบุญหรือไม่ และทุกวันนี้
ดิฉันก็มักจะสวดมนต์แผ่ส่วนบุญก่อนจะนอน
ในเรื่องของการเดินทางเราอาจจะต้องผจญภัยต่างๆนานา แต่บางที
คนอื่นอาจจะประสบภัยมากกว่าดิฉัน เช่น ยืนรอเรือด่วนอยู่ที่โป๊ะอยู่ดีๆ ก็มีคนมา
เบียดให้ตกน้ำ แต่คนที่ตกน้ำแบบนี้มักจะไม่เป็นอะไรเพราะจะมีคนกระโดดไปช่วย
อีกหลายคน ในความโชคร้ายของคนเรา บางครั้งก็มีน้ำใจของผู้อื่นมาช่วยให้ชื่นใจ
ดังนั้นขอให้ทุกคนคิดว่า ในความโชคร้าย อาจมีแสงสว่างส่องเข้ามาในชีวิตเราบ้าง
ก็ได้ เช่น โชคดีที่เกิดเป็นคนไทยไม่ต้องหนีสงครามไปๆมาๆ
มลฤดี อำนวยเวโรจน์
เข้าถึงได้จาก http://www.geocities.com/Athens/Delphi/7225/nukkinnoi.html
|