แพะตัวหนึ่งเดินหลงป่าอยู่ตัวเดียว ขณะที่หาทารงกลับบ้านมันไก้หันไปเห็นพรานป่าคนหนึ่งด้วยความกลัวมันจึงวิ่งหนีโดยเร็วเสียงฝีเท้าของมันทำให้นายพรานหันมาเห็นจึงรีบวิ่งไล่แพะไปทันที แพะจึงวิ่งหนีสุดชีวิตโดยมีนายพรานวิ่งตามมาไม่ห่างแพะเห็นเถาองุ่นซึ่งใบปกคลุมหนาทึบจึงรีบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในนั้นนายพรานไม่ทันสังเกตจึงวิ่งเลยเถาองุ่นไป แต่กลิ่นอันหอมหวานขององุ่นได้ยั่วให้เกิดความหิวแพะจึงเล็มองุ่นและใบขององุ่นกินอย่างเพลิดเพลินเกือบหมด เมื่อนายพรานซึ่งบังเอิญย้อนกลับมาทางเก่าจึงมองเห็นแพะได้อย่างชัดเจน เขาจึงเล็งธนูไปที่แพะตัวนั้นทันที่ลูกธนูไปถูกแพะก็ล้มลงขาดใจตาย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผู้ที่ไม่รู้จักบุญของผู้อื่นย่อมได้รับการลงโทษเสมอ
วรีวรณ. นิทานอีสป แพะกับเถาองุ่น.--กรุงเทพฯ : อักษราพิพัฒน์,{2539] 32 หน้า
|