พ่อสอนว่า
ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กเล็กๆ ฉันเคยร้องไห้อย่างหนักเมื่อถูกกล่าวหา
ในความผิดที่ไม่ได้ก่อ คำโต้เถียงของฉันไม่ได้สร้างความเชื่อถือให้กับใคร
นอกจากได้รับคำตำหนิเพิ่มขึ้นและถูกทิ้งไว้ น้ำตาฉันไหลพราก
จนกระทั่งพ่อเดินเข้ามากอด คำพูดของพ่อยังคงอยู่ในความทรงจำเสมอ
" จำไว้ลูก ไม่เคยมีคนกลายเป็นหมาเพราะถูกเรียกหมาสักที "
ฉันยังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจอะไรได้ในตอนนั้น
จำได้ว่าเวลาต่อมา บอร์ดหน้าบ้านก็มีลายมือพ่อเขียนไว้
ข้อความบางส่วนหายไป เพราะกาลเวลาที่ยาวนาน
แต่ส่วนที่จำได้ยังคงเป็นข้อเตือนใจเสมอมา
"คนฆ่าเสือเขาลือว่ากล้าหาญ พอเสือผลาญคนลับดับเป็นผี
คนกลับลือว่าไอ้ลายร้ายสิ้นดี --------------------------------
เด็กเดินเหยียบกระโถนโดนแก้วแตก ว่าไม่แหกนัยน์ตาเจ้าข้าเอ๋ย
ผู้ใหญ่เหยียบจานยับกลับเฉยเมย ซ้ำแกล้งเอ่ยว่าเด็กวางขวางทางเดิน "
ต่อมาเมื่อโตขึ้น ฉันจึงได้เข้าใจสถานภาพของคำว่า " ผู้ใหญ่ " และ " เด็ก "
แตกต่างกันเหลือเกิน เรื่องจริงบางเรื่องไม่อาจพูดได้เพราะ ถูกกดไว้ใต้คำว่า
" อ่อนน้อมถ่อมตน " แต่ฉันก็ยังเชื่อในสิ่งที่พ่อพูด
คนเราที่รู้จักตัวเองดีไม่มีทางจะเปลี่ยนไปตามลมปากของใคร
และไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเสียใจกับเรื่องที่ไม่จริง
|