สุชิราภรณ์ . ห่านกับนกกระสา . กรุงเทพฯ : ทิพย์วิสุทธิ์ , 2543 .
ณ บึงใหย๋แห่งหนึ่งใจกลางป่า มีห่านและนกกระสาคู่หนึ่งกำลังเดินท่องน้ำหาปลาเล็กปลาน้อยกินเป็นอาหารโดยไม่รู้ตัวเลยว่าภายในพุ่มไม้เบื้อหลังมีพรานป่าคนหนึ่งยืนถือปืนคอยท่าจะยิงพวกมัน ห่านก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่ยั้ง ในขณะที่นกกระสากินอย่างไม่รีบไม่ร้อน เมื่อมันหันมาเห็นห่าน มันก็พูดเตือนขึ้นว่า นี่ท่าน กินมากขนาดนี้ ระวังบินไม่ไหวนะ แต่ห่านไม่ฟัง มันยังคงกินเอากินเอา ส่วนนานพรานพอเห็นนกกระสาเผลอ เขาก็ยกปืนขึ้นตั้งท่าจะยิง นกกระสาหันไปเห็นเข้าพอดีเลยถือโอกาสบินหนีไป ในขณะที่ห่านก็หันมาเห็นเหมือนกันแต่ก็หนีไม่พ้น เพราะท้องอันหนักของมันทำให้ไม่สามารถบินได้ มันจึงตกเป็นอาหารของนายพรานในที่สุด
ไม่เชื่อฟังคนที่หวังดี ชีวีย่อมอยู่ในอันตราย
|