สบโชค. หมาป่ากับนกกา. กรุงเทพ ฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2543.
หมาป่าตัวหนึ่ง เห็นนกกาคาบเหงื่อชิ้นใหญ่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ ก็อยากจะได้เหยื่อชิ้นนั้นขึ้นมาเป็นของมัน มันจึงเดินเข้าไปยืนใต้กิ่งไม้ที่นกกาเกาะอยู่ พร้อมกับออกอุบายบอกกับนกกาว่า ท่านนกกา ข้าได้ยินกิติศัพท์ของท่านของท่านมานานแล้วว่า ท่านเป็นนกที่เสียงร้องไพเราะ คงจะเป็นบุญหูของข้า ถ้าข้าได้ยินเสียงร้องของท่านสักครั้งหนึ่ง นกกาผู้บ้ายอได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกดีใจและภูมิใจในตัวเอง ลืมไปว่ามันกำลังคาบเหยื่ออยู่ในปาก มันจึงอ้าปากส่งเสียงร้องทันที เหยื่ออันโอชะชิ้นนั้นจึงหลุดร่วงหล่นลงจากปาก หมาป่าซึ่งรอทีอยู่แล้วก็รีบตะคุบเหยื่อนั้นมากินทันที ก่อนเดินจากไปมันก็มาบอกกับนกกาอย่างเยาะเย้ยว่า นอกจากเสียงท่านจะไม่ไพเราะแล้ว สมองของท่านก็ยังไม่มีอีกด้วย
ไม่มีคำชมใดที่จริงใจในหมู่คนพาล
|