นานมาแล้วมีนกพิราบอาศัยอยู่ในถ้ำจำนวนมาก ทุกวันมันจะพากันไปฟังโอวาทของดา-บสที่อยู่ใกล้ๆ กับมันเป็นประจำ
ครั้นต่อมา ดา-บสองค์นั้นได้ไปอยู่ที่อื่น มีดา-บสองค์ใหม่มาอยู่แทน พวกมันยังคงเข้าไปฟังโอวาทอยู่เช่นเคยโดยไม่รู้่สักนิดว่าดา-บสองค์ใหม่นี้ทุศีล
จนกระทั่งวันหนึ่ง ดา-บสได้ฉันแกงนกพิราบที่ชาวบ้านนำไปถวาย ก็เกิดติดใจอยากจะฉันอีก จึงคิดจะฆ่านกพิราบที่เคยมาฟังโอวาท แกงกินให้หายอยาก จึงได้เตรียมหุงข้าวไว้เรียบร้อย และเตรียมเครื่องแกงไว้พร้อมสรรพเสร็จแล้วก็ถือไม้ฆ้อนนั่งคอยฝูงนกพิราบอยู่ที่ประตูบรรณศาลาส่วนนกพิราบทั้งหลาย เมื่อมาถึงบรรณศาลาแล้ว เห็นดา-บสทำท่าทีผิดแผกกับวันก่อนๆ ก็ไม่ไว้ใจพากันถอยออกไปห่างๆ ทางใต้ลมของดา-บส พลันก็ได้กลิ่นที่แจ้งให้รู้ว่าดา-บสได้ฉันเนื้อนกพิราบแล้วติดใจใคร่จะได้ฉันอีก จึงคิดที่จะฆ่าพวกมัน ดังนั้นพวกมันจึงพากันถอยออกไป
ดาบสเห็นนกพิราบไม่เข้ามาใกล้ชิด เหมือนทุกวันก็ให้สงสัยเหมือนกัน และคิดว่านกพิราบคงไม่รู้เรื่องที่ตนจะฆ่าแกงเป็นแน่ จึงกล่าวขึ้นว่า "นกพิราบที่รักทั้งหลายต้องการฟังโอวาทจากเรามิใช่รึ เหตุไฉนไม่เข้ามาใกล้ๆ เล่า"
"เรื่องอะไรจะเข้าไปให้โง่ ก็เห็นอยู่ว่าท่านคิดจะฆ่าพวกเราอยู่ชัดๆ" นกพิราบโพล่งออกไปอย่างไม่ใยดี
"ใครว่า" ดาบสทำเป็นไก๋
"ไม่ต้องใครว่าดอก กลิ่นนกพิราบที่ท่านเสพเข้าไปมันฟ้อง คงติดใจอยากได้เนื้อพวกเราอีกนะซิ" นกพิราบพูดแบบรู้ทัน ถึงกลับทำให้ดาบสโกรธ ขว้างฆ้อนมายังพวกมันแต่ไม่ถูก "คราวนี้เป็นเคราะห์ดีของพวกเจ้าที่รอดตัวไปได้อย่ามาให้เห็นอีกก็แล้วกัน" ดาบสพูดอย่างอาฆาต
"แน่นอน แต่ท่านก็อยู่ที่นี่อีกต่อไปไม่ได้เช่นกันเพราะเราจะบอกชาวบ้านว่า ท่านเป็นโจรป่าใจชั่ว หาใช่ผู้ทรงศีลไม่ ชาวบ้านรู้เขาคงจะเล่นงานท่าน ถ้าไม่อยากตายก็รีบหนีไปเสีย" นกพิราบว่าแล้วก็บินหนีไป
ดาบสเมื่อไม่สมหวัง ซ้ำยังถูกนกพิราบเปิดโปงพฤติการณ์ที่ไม่ชอบมาพากลของตนอีก เห็นทีว่าจะอยู่ที่นั่นต่อไปไม่ได้แน่ จึงรีบย้ายจากที่นั่นไป...
นิทานเรื่องนี้มีคติสอนใจว่า "คนที่มีความชั่วติดอยู่ในสันดาน แม้จะอยู่ในคราบของนักบุญ ก็ย่อมแสดงความชั่วนั้นออกมาจนได้"
ช่อประยงค์. นิทานไทยสุภาษิต. กรุงเทพ: สุริยาสาส์น, ม.ป.ป.
|