อีสป .นิทานอีสป เล่ม1. กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์. 2543,หน้า 43
ลาตัวหนึ่งถูกเจ้านายใช้แบกตะกร้าใส่อาหารจำนวนมากไว้บนหลังของมันเพื่อไปส่งให้พ่อค้า ตะกร้านั้นหนักมากจนหลังของมันเจ็บไปหมด เมื่อลาตัวนั้นเดินมาถึงดงดอกไม่หนาม ด้วยความเหนื่อยและความหิว ลาจึงก็กินดอกไม้หนามนั้นแม้หนามของดอกไม้จะทิ่มตำตามลำคอของมันเพียงใด เมื่อกินอิ่มแล้ว มันจึงรำพึงกับตัวเองว่า
ดูเอาเถิด แม้เราจะบรรทุกอาหารชั้นดีมามากมายแต่อาหารเหล่านั้นก็ไม่ได้ให้ประโยชน์แก่เราเลย นอกจากสร้างความหนักความเหนื่อยให้แก่เรา สู้ดอกไม้หนามก็ไม่ได้ แม้จะมีรูปร่างอัปลักษณ์น่าเกลียด ทั้งรสก็ขมและยังทำให้คันคอ แต่มันก็ช่วยให้เราหายหิวได้มากกว่าอาหารรสเลิศบนหลังของเราเสียอีก
คติสอนใจ : สิ่งใดก็ตามแม้จะดูไร้ค่า แต่ก็ดูมีราคาเมื่อคนเห็นประโยชน์
|