อีสป. นิทานอีสป เล่ม1. กรุงเทพฯ: ทิพยวิสุทธิ์. 2543, หน้า 15.
แพะตัวหนึ่งวิ่งหนีนายพรานมาที่ชายป่า พอดีเหลือบไปเห็นเถาองุ่นหนาทึบเถาหนึ่งเข้า จึงรีบเข้าไปซ่อนตัวทันที นายพรานมองผ่านไปเห็นแต่เถาองุ่นที่มีใบหนาทึบไม่เห็นแพะที่ซ่อนอยู่ เขาจึงวิ่งเลยไปแพะซ่อนตัวอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าพ้นอันตรายแล้ว เกิดความหิว มันจึงกัดกินใบองุ่นที่ขึ้นทึบหนาตาจนเกือบหมดใบองุ่นซึ่งเหลือติดเถาอยุ่ไม่กี่ใบจึงไม่อาจบังตัวแพะได้มิดเมื่อนายพรานเดินย้อนกลับมาตามทางเดิม เขาจึงเห็นแพะที่ซ่อนตัวอยู่ในเถาองุ่นได้อย่างชัดเจน นายพรานจึงใช้ธนูยิงแพะอกตัญญูตัวนั้นถึงแก่ความตายในทันที
คติสอนใจ : ผู้ที่เห็นแก่ได้ จะมองอันตรายไม่เห็น
|