อีสป.นิทานอีสป เล่ม 1.กรุงเทพฯ: ทิพยวิสุทธิ์.2543,หน้า 7.
นานมาแล้ว มีกระต่ายป่าฝูงหนึ่ง นัดชุมนุมกันที่ชายป่าเพื่อปรึกษากันหาวิธีที่จะช่วยให้พวกมันพ้นไปเสียจากความกลัวและภัยที่เกิดจากมนุษญืและบรรดาสัตว์ป่าที่ตามล่าพวกมันเป็นอาหาร พวกมันคิดเท่าไรก็คิดไม่ออกจนกระต่ายป่าตัวหนึ่งพูดขึ้นมาว่า ความตายเท่านั้นที่จะพาพวกเราพ้นไปเสียจากความกลัวและศัตรูของเราได้ กระต่ายที่สิ้นหวังทุกตัวเห็นด้วย จึงชวนกันไปที่บึงเพื่อกระโดดน้ำตาย เสียงเดินของพวกมันทำให้กบฝูงหนึ่ง ซึ่งอาศัยอยู่แถวนั้นพากันกระโจนหนีด้วยความตกใจสุดขีดจนถึงเหยียบกันตายกระต่ายชราตัวหนึ่งเห็นดังนั้นจึงพูดขึ้นว่า พวกเราอย่าเพิ่งสิ้นหวัง ยังมีสัตย์อื่นที่กลัวยิ่งกว่าเรา เพียงแค่ได้ยินเสียงเท่านั้นก็กลัวลนลานถึงกับเหยียบกันตาย พวกเรามาอดทนกันต่อไปเถิด ไม่ตายเราคงหาวิธีแก้ไขได้
คติสอนใจ: จงเปรียบเทียบทุกข์ของเรากับเขา ทุกข์เราจะบรรเทาไปเอง
|