อีสป. นิทานอีสป เล่ม1. กรุงเทพฯ: ทิพยวิสุทธิ์.2543,หน้า 37.
สุนัขจรจัดตัวหนึ่ง เดินหลงเข้าไปในครอกม้า พอเห็นรางใส่หญ้าซึ่งเป็นอาหารของม้าตั้งอยู่ ในรางมีหญ้าสีอ่อนเขียวขจีใส่อยู่เต็ม สุนัขจรจัดซึ่งทั้งเหนื่อยและหิวจึงยึดเอารางหญ้าเป็นที่นอนของมัน เมื่อมันเห็นม้าในคอกได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี มีหญ้า มีน้ำใส่รองให้กินอย่างอุดมสมบูรณ์ผิดกับมันที่ต้องหาอาหารเร่ร่อนกินเอง ต้องอดมื้อกินมื้อด้วยความริษยา ทุกครั้งที่ม้าพากันมาที่รางเพื่อจะกินหญ้ามันจะส่งเสียงเห่าคำรามจนม้าทุกตัวไม่กล้าเข้าใกล้
ม้าชราตัวหนึ่งยืนมองเห็นเหตุการณ์อยู่เงียบๆ ก็ส่ายหน้าด้วยความระอายใจ พลางกล่าวกดับม้าด้วยกันว่า ดูเอาเถอะ แม้ตัวมันเองจะไม่กินหญ้าแล้ว ยังหวงไม่ให้พวกเราที่กินได้ กินเสียอีก ช่างเห็นแก่ตัวเสียจริงๆ
คติสอนใจ : ความอิจฉาริษยา มักเกิดในหมู่คนพาล
|