อีสป. นิทานอีสป เล่ม 1. กรุงเทพฯ: ทิพย์วิสุทธิ์.2543.หน้า 25.
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีนกยูงตัวหนึ่งไม่พอใจในน้ำเสียงของมันที่ไม่ไพเราะเหมือนกับเสียงนกร้องเพลงตัวอื่นๆ มันจึงบ่นกับเทพธิดาจูโนว่า เสียงของข้าชั่งแหบแห้งเสียจริงๆ ท่านช่วยเสกข้าให้น้ำเสียงไพเราะด้วยเถิด จะได้เหมาะสมกับความงามและปีกของข้า มันพูดพร้อมกับรำแพนขนหางของมันด้วยความภูมิใจ
เทพธิดาจูโนได้ฟังจึงตอบว่า ท่านมีขนสวยเช่นนี้ก็โชคดีอยู่แล้ว เพราะยังมีนกอีกหลายชนิดที่ไม่มีขนตั้งแต่เกิดแม้แต่เส้นเดียว ท่านจงจำไว้ว่า ถึงท่านไม่มีน้ำเสียงที่ไพเราะ แต่ท่านก็ยังมีขนที่สวยงามมาทดแทน ในขณะที่นกที่มีเสียงไพเราะ
คติสอนใจ:จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่
|