ห่านและกับนกกระสาเป็นเพื่อนกัน วันหนึ่งในขณะที่มันทั้งสองเดินเลียบหนองน้ำหาปลากินอยู่นั้น ก็มีนกกระยางตัวหนึ่งบินผ่านมาและบอกให้พวกมันไปที่หนองน้ำอีกแห้งหนึ่งซึ่งมีกุ้ง หอย ปู ปลา มากมายกว่าหนองน้ำนี้ ทั้งสองจึงพากันบินไปยังหนองน้ำแห่งนั้นตามคำบอกของนกกระยาง ซึ่งหนองน้ำแห่งนั้นมีอาหารอุดมสมบูรณ์จริงตามที่นกกระยางบอก สัตว์ทั้งสองออกเดินหาอาหารทันที ห่านนั้นกินจนพุงกาง ในขณะที่นกกระสากินแต่พออิ่ม นาน ๆ ถึงจะพบแหล่งอาหารอุดมสมบูรณ์อย่างนี้ ทำไมท่านถึงกินน้อยนักหละ ห่านถาม ข้าอิ่มแล้ว ถ้ากินมากกว่านี้ข้ากลัวว่าจะบินกลับไม่ไหว นกกระสาตอบ แต่ข้ายังกินได้อีกเยอะ ห่านพูดแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อไป ขณะนั้นเองมีนายพรานคนหนึ่งถือธนูเดินผ่านมาเห็นนกทั้งสองเข้า เขาจึงยกธนูขึ้นเล็งไปที่นกทั้งสองทันทีนกกระสาบินหนีไปได้ ในขณะที่ห่านซึ่งกินจนท้องกางไม่สามารถบินขึ้นได้ มันจึงถูกยิงตายในที่สุด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความโลภมักนำภัยมาให้
ที่มา : ชุลีพร . นิทานอีสป เล่ม 5.กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
|