นานมาแล้วสมัยที่สัตว์ทุกชนิดยังไม่มีพิษอยู่ในตัวคงมีแต่พญางูเหลือมตัวเดียวเท่านั้น ไม่ว่ามันจะเลื้อยไปที่ไหน สัตว์ทุกชนิดก็จะหลีกทางให้มันด้วยความหวาดกลัว วันหนึ่งขณะที่มันเลื้อยไปตามคันนา มันเห็นมนุษย์คนหนึ่งใส่หมวกยืนจังก้าอยู่กลางทุ่งนา มันไม่รู้หรอกว่านี้คือ หุ่นไล่กา มันนึกโมโหว่ามีมนุษย์มายืนขวางทาง มันจึงตรงรี่เข้ากัดและปล่อยพิษเข้าไปในร่างหุ่นไล่กาทันที แต่หุ่นกลับยืนจังก้าอยู่อย่างเดิมไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใด งูเหลือมคิดว่าพิษของมันคงเสื่อมไปแล้ว ด้วยความเศร้ามันจึงประกาศว่าจะแจกพิษให้กับสัตว์ทุกตัวที่ต้องการ โดยจะคลายพิษทิ้งไว้หน้าถ้ำ ส่วนตัวมันขอจำศิลอยู่อย่างสงบตลอดไป จากวันนั้นเป็นต้นมา งูเหลือมทุกตัวก็ไม่มีพิษในตัวอีกต่อไป ส่วนสัตว์ที่รับพิษที่งูเหลือมคายไว้หน้าถ้ำ ก็กลายเป็นสัตว์มีพิษ พวกแรกที่มาถึงก่อนได้รับพิษไปมาก คือบรรดางูพิษทั้งหลาย ส่วนสัตย์ที่มาทีหลังได้รับพิษไปคนละเล็กละน้อย คือพวกแมงป่อง , ตัวต่อ และแตนเป็นต้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถึงจะมีอำนาจ ก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ถ้ายังขาดความเฉลียว
ที่มา : ชุลีพร . นิทานอีสป เล่ม 5. กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธิ์ , 2544.
|