เรื่องของเด็กชายคนหนึ่ง ชื่อ นิด วันหนึ่งพวกเพื่อนๆกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน จึงได้เดินไปดู พบว่าเด็กๆกำลังเล่นเปลือกหอยกัน จึงขอเล่นด้วย แต่ไม่มีเพื่อนคนไหนยอมให้หนูนิดเล่นด้วย เพราะเกรงว่า หนูนิดจะทำเสียหาย หนูนิดเสียใจและคิดว่าการไม่มีเปลือกหอยเหมือนเพื่อนๆ ทำให้ไม่มีความสุขเลย
หนุงหนิง ซึ่งเป็นหมาของหนูนิด ชวนหนูนิดเดินเล่น จนไปพบเปลือกหอยสวยมาก หนูนิดดีใจมาก นำไปอวดเพื่อนๆต่างแย่งกันดู จนเปลือกหอยตกแตก หนูนิดเสียใจร้องไห้เสียงดัง หนุงหนิงหมาของหนูนิดจึงพาหนูนิดไปพบเปลือกหอยมากมาย หนุงหนิงเก็บเปลือกหอยใส่ถุงแบกเดินกลับ ใครขอดูก็ไม่ให้ดูยิ่งแบกก็ยิ่งหนักและเหนื่อยมาก หนูนิดคิดว่า การมีเปลือกหอยมากๆก็ไม่เห็นมีความสุขเลย จึงได้แลกเปลือกหอยแก่เพื่อนๆ เหลือเฉพาะเปลือกหอยที่สวยที่สุด 1 ตัว หนูนิดห่อผ้าไว้ แต่ยังมีเด็กหญิงเล็กๆคนหนึ่งยังไม่ได้เปลือกหอยเลย หนูนิดไม่อยากให้เพราะเหลือตัวเดียว หนุงหนิงมองหนูนิดอย่างผิดหวัง และเดินไปหาเด็กหญิงเล็กๆคนนั้น หนูนิดได้คิดว่า แม้จะมีเปลือกหอยเป็นของตัวเองเพียงตัวเดียวก็ไม่มีความสุข จึงได้นำเปลือกหอยไปให้เดกกหญิงคนนั้น และเล่นด้วยอย่างมีความสุข
กุลวรา ชูพงศ์ไพโรจน์.เปลือกหอยกับความสุข.กรุงเทพฯ: การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทยและธนาคารกสิกรไทย, 2524
|