กากับคนโฑน้ำ
ในฤดูร้อนที่แห้งแล้ง นกกาตัวหนึ่งกระหายน้ำเป็นกำลัง มันมองหาน้ำดื่มที่ไหนก็ไม่มี มันบินมองหาน้ำด้วยความหิวและกระวนกระวาย ทันใดนั้นมันก็เหลือบไปเห็นคนโฑนน้ำใบหนึ่ง มันดีใจเป็นยิ่งนัก เพราะในคนโฑน้ำใบนั้นมีน้ำอยู่ครึ่งหนึ่ง มันบินถลาลงไปเพื่อจะกินน้ำ แต่อนิจจา น้ำในคนโฑนั้นน้อยเกินกว่าที่มันจะใช้จะงอยปากของมัน ลงดื่มน้ำในคนโฑน้ำใบนั้นได้ มันพยายามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ทำให้มันอารมณ์เสีย เพราะความหิวกระหาย แต่มันก็พยายามควบคุมอาราณ์และสติไว้ แล้วพยายามใช้ความคิด เพื่อที่จะดื่มน้ำในคนโฑนั้นให้ได้ในที่สุด หลังจากที่ใช้ความคิดอยู่นาน มันก็เกิดความคิดขึ้นอย่างหนึ่ง มันได้ขึ้นไปคาบก้อนหินที่มีขนาดเล็กพอที่จะเอาใส่ลงไปในปากคนโฑน้ำใบนั้นได้ จนในที่สุดระดับน้ำในคนโฑน้ำใบนั้น ก็กระเถิบสูงขึ้นเรื่อย ๆ จนมาถึงปากคนโฑ ซึ่งมันสามารถดื่มได้อย่างสะดวกสบาย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้น
ที่มา : ประชุม ศิริธรรมวัฒน์. นิทานอีสป 3. กรุงเทพฯ. : นำอักษร , 2528.
|