ยังมีช้างตัวหนึ่ง เที่ยวเดินเอางวงดึงกิ่งไม้และใบไม้มาเหยียบย่ำ แล้วใช้แรงอันมหาศาลโยกต้นไม้ไปมาจนต้นไม้ใหญ่น้อยหักโค่นลงตลอดสองข้างทางที่มันเดินผ่านพอมันเดินมาถึงต้นไม้ต้นหนึ่ง ซึ่งพ่อนกและแม่นกกำลังช่วยกันเลี้ยงดูลูกในรัง มันใช้งวงรัดและโยกต้นไม้ต้นนี้จนลูกนกตกลงมาตายทั้งรัง โดยไม่ฟังเสียงอ้อนวอนของพ่อนกและแม่นกเลย พอมันเดินผ่านต้นไม้ซึ่งมีฝูงผึ่งฝูงหนึ่งทำรังอยู่ มันจึงใช้งวงดึงรังผึ้งมาเพื่อจะเหยียบย่ำ ทันใดนั้นเอง ฝูงผึ้งงานจำนวนมากนับร้อยก็กรูกันเข้าต่อยที่ตาของช้างพร้อม ๆ กันจนตาบอด ช้างเกเรเดินโซซัดโซเซไปมาอย่างน่าสงสาร แต่ฝูงเม่นซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดร่วมใจกันลงโทษช้างใจร้ายโดยพากันสลัดขนทิ่มแทงหนังช้างซ้ำเข้าไปอีก จนช้างตาบอดได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสมันเดินสะเปะสะปะไปตลอดทางจนกระทั้งตกหน้าผาตาย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
ที่มา
ช้างจอมเกเร . นิทานอีสป เล่ม 4 .-- กรุงเทพฯ : ทิพยสุทธิ์ , 2544
|