ยังมีสิงโตตัวหนึ่ง ด้วยเหตุที่มันกินเนื้อสัตว์มามากจึงทำให้ปากของมันมีกลิ่นเหม็น วันหนึ่งมันอยากรู้ว่ากลิ่นปากของมันเหม็นแค่ไหน จึงเอ่ยปากถามแกะตัวหนึ่งที่เดินผ่านมา แกะดมกลิ่นปากแล้วก็บอกด้วยความซื่อว่า กลิ่นปากของมันเหม็นมาก สิงโตได้ฟังก็โกรธ มันจับแกะกินเป็นอาหารทันที จากนั้นเมื่อมันเดินมาพบหมาป่า มันก็ถามคำถามเช่นนี้ หมาป่ากลัวสิงโตจะจับกิน ก็ป้อยอบอกว่า กลิ่นปากของท่านหอมมาก แต่สิงโตรู้ว่าหมาป่าโกหก จึงตะปบหมาป่ากินเป็นอาหารอีกตัวหนึ่ง เมื่อมันเดินมาพบสุนักจิ้งจอก มันก็ถามคำถามเดิมอีก สุนักจิ้งจอกได้กลิ่นคาวเลือดมันรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยความเฉลียวฉลาดมันจึงหาทางออกด้วยการบอกว่า ขอโทษทีเถิดท่าน ข้าเป็นหวัดทำให้จมูกของข้าดมกลิ่นอะไรไม่ได้เลยขอให้ท่านไปสอบถามสัตว์ตัวอื่นจะดีกว่า
สิงโตเมื่อได้ยินดังนั้น จึงเดินจากไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
รู้รักษาตัวรอด เป็นยอดดี
ที่มา
กลิ่นปากสิงโต . นิทานอีสป เล่ม 4 .-- กรุงเทพฯ : ทิพยสุทธิ์ , 2544
|