กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วยังมีนกยูงตัวหนึ่งไม่พอใจในเสียงของมัน ที่ไม่ไพเราะเหมือนนกร้องเพลงตัวอื่น ๆ มันจึงบ่นกับเทพธิดาจูโนว่า เสียงของข้าช่างแหบแห้งเสียจริง ๆ ท่านช่วยเสกให้ข้ามีเสียงไพเราะด้วยเถิด จะได้เหมาะสมกับความงามของปีกและหางของข้า มันพูดพร้อมกับรำแพนขนหางของมันด้วยความภูมิใจ
เทพธิดาจูโนได้ฟังจึงตอบว่า ท่านมีขนสวยเช่นนี้ก็โชคดีอยู่แล้ว เพราะยังมีนกอีกหลายชนิดที่ไม่มีขนตั้งแต่เกิดสักเส้นเดียว ท่านจงจำไว้ว่า ถ้าท่านไม่มีเสียงที่ไพเราะ แต่ท่านก็มีขนหางที่งดงามมาทดแทน ในขณะที่นกมีเสียงที่ไพเราะหลายชนิด ก็ยังมีขนสวยไม่เท่าขนของท่าน ท่านก็น่าจะพอใจในสิ่งที่ธรรมชาติได้สร้างให้ท่านมา
คติสอนใจ จงพอใจในสิ่งที่ตนมีอยู่
คำบ่นของนกยูง.นิทานอิสป เล่ม 1.กรุงเทพฯ:ทิพยวิสุทธิ์,2543.
|