ลูกแพะตัวหนึ่งได้แยกออกจากฝูงไปหากินตามลำพังในป่า และขณะที่มันกลับจากหากิน ในตอนเย็นวันนั้นเอง มันพบกับสุนัขป่าเข้าตัวหนึ่ง สุนัขป่าก็พูดว่า เจ้าอย่าคิดหนีเลย จงมาให้ข้ากินเสียดีๆ เถิด ฝ่ายลูกแพะก็รู้ตัวดีว่ามันไม่มีทางรอด มันจึงคิดว่าไหนๆ มันก็จะต้องตายอยู่แล้ว มันจะขอลองเสี่ยงดูอีกสักครั้ง มันจึงพูดกับสุนัขป่าว่า ถึงอย่างไรข้าพเจ้าก็ต้องเป็นอาหารของท่านในมื้อนี้อยู่แล้ว แต่ก่อนตายข้าพเจ้าขอฟังเพลงอันไพเราะของท่าน ซึ่งเขาเล่าลือสักหน่อยเถิด และข้าพเจ้าจะขอเต้นระบำไปพร้อมกับเสียงเพลงของท่านด้วย สุนัขป่าได้ฟังดังนั้นก็ตอบตกลง และเริ่มเห่าหอนด้วยเสียงอันดัง เสียงของสุนัขป่าได้ยินไปถึงสุนัขเลี้ยงแพะที่หมู้บ้าน ดังนั้นพวกสุนัขเลี้ยงแพะก็พากันมาตามเสียงสุนัขป่า จนสุนัขป่าต้องรีบทิ้งลูกแพะหนีไปโดยเร็ว นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : การใช้สติปัญญาย่อมดีกว่าการใช้พละกำลัง
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์ . นิทานอีสป2 . กรุงเทพฯ : นำอักษร , 2528.
|