กระต่ายป่าฝูงหนึ่งมีความหวาดกลัวต่อสิ่งต่างๆ อย่างมาก แม้แต่เห็นเงาวับแวมของกิ่งไม้หรือใบไม้โยกไหวไปมามันก็พากันวิ่งหนีอย่างคิดชีวิต เวลาฝูงกระต่ายป่าออกมาหากิน มันก็ไปกันอย่างตื่นตะหนกตลอดเวลา จนมันพากันคิดว่า พวกมันอยู่กันอย่างทุกข์ทรมานใจอย่างนี้ไม่มีประโยชน์อะไรเลย สมควรที่จะตายไปเสียดีกว่า พวกมันจึงคิดหาวิธีฆ่าตัวตาย โดยวิธีที่จะไปกระโดดน้ำตาย ในขณะนั้นเอง มีกิ่งไม้แห้งกิ่งหนึ่งได้หล่นลงมาใกล้ๆ พวกมัน กระต่ายป่าฝูงนี้ต่างกระโดดไปคนละทิศคนละทางด้วยความตกใจ และมีหลายตัวได้วิ่งไปทางบ่อน้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งมีฝูงกบอาศัยอยู่หลายตัว ฝูงกบเหล่านั้นต่างตกใจ จึงพากันกระโดดหนีลงไปในน้ำ ทำให้กระต่ายป่าตัวหนึ่งมองเห็นเข้าจึงคิดถึงตัวมันเอง และพวกของมันได้ แล้วจึงร้องขึ้นว่า พวกเราดูโน่นสิ..ไม่เห็นมีอะไรน่าตกใจเลย แต่กบพวกนี้กลับตกใจกลัวพวกเราไปได้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ยังมีคนที่ทุกข์ยากลำบากมากกว่าตัวท่านเองอยู่เสมอ
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์. นิทานอีสป3. กรุงเทพฯ: นำอักษร, 2528.
|