ครั้งหนึ่งเกิดสงครามระหว่างสัตว์ปีกกับสัตว์สี่เท้า ฝูงกระต่ายถูกนกอินทรีเฉี่ยวเอาไปกิน ต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน ส่วนฝูงหนูก็ถูกพวกนกเค้าแมวจ้องจับกิน ฝูงห่านเป็ดและไก่ถูกสุนัขจิ้งจอกฆ่าตายไปหลายตัว ทำให้สัตว์ทั้งสองฝ่ายเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก ในตอนนั้นค้างคาวเป็นสัตว์ทีไม่เข้ากับฝ่ายใด เมื่อมันพบพวกนก มันก็จะกลางปีกออกอวดและอ้างว่ามันเป็นฝ่ายนก เมื่อพบสัตว์สี่เท้ามันก็จะคลานแล้วอวดหูของมัน และบอกว่ามันเป็นพวกสัตว์สี่เท้า ต่อมาเมื่อสงครามสัตว์ป่าสงบลง ต่างฝ่ายต่างก็พูดถึงค้างคาว และลงความเห็นว่า ค้างคาวนั้นมีความผิดอย่างร้ายแรงที่หลอกลวงพวกตน ดังนั้นจึงพร้อมใจกันลงโทษค้างคาวให้เข็ดหลาบจำในความไม่ซื่อตรงของมัน โดยให้ค้างคาวออกหากินในเวลากลางคืน กลางวันก็ให้หลบซ้อนตัวเสีย หากพบจะต้องถูกทำร้าย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ซื่อกินไม่หมด คดกินไม่นาน
ประชุม ศิริธรรมวัฒน์. นิทานอีสป3. กรุงเทพฯ: นำอักษร, 2528.
|