ตอนที่ 2
ครั้งแล้วนกทั้งสองก็บินไปที่ที่นกกาเหว่าอยู่ ครั้งถึงแล้วนกกาจึงถามว่าระหว่างนกทั้งสองจะมีสัญญากันอย่างไรบ้าง นกรุ้งก็บอกว่านกกาเหว่าจะให้อย่างหรตนเองจะยอมทำตามทั้งนั้น นกกาเหว่าก็พูดว่าเราจะไม่ลบกวนมากนักของอย่างเดียวคือเมื่อเราจะมีไข่ของให้นกรุ้งช่วยทำรังให้ เมื่อเราไข่หมดแล้วขอให้นกรุ้งฟักไข่ให้เรา เมื่อลูกเราออกจากไข่แล้วขอให้นกรุ้งเลี้ยงลูกให้ นกรุ้งก็ตรึกตรองดูและคิดว่าไม่เหลือบากกว่าแรงเพราะหนึ่งปีถึงจะมารับใช้นกกาเหว่าสักครั้งหนึ่งเท่านั้น ก็บอกว่า ตกลงจะทำตามที่นกกาเหว่าต้องการ นกกาเหว่าจึงบอกให้นกการับรู้ไว้ด้วย นกกาจึงพูดขึ้นว่า เราจะเป็นพยานให้ ถ้านกรุ้งบิดพริ้วไม่ทำตามสัญญาที่ให้ เราจะเอาชีวิตนกรุ้งเสีย นกกาเหว่าก็แกล้งพูดสับยอกนกกาว่า ก็ในเมื่อนกรุ้งตายเสียแล้วนกกาก็ต้องมาทำหน้าที่แทนนกรุ้งนะ นกกาก็พูดอย่างสนุกว่า เอา!.. ตกลง นกกาเหว่าจึงได้หันไปทางนกรุ้งแล้วพูดถึงวิธีเอาลูกกระสุนออกจากตูด บอกให้นกรุ้ง บินไปที่ที่มีหนองน้ำแล้วเอาตูดจุ่มลงลงไปในน้ำ แช่ไว้สักพักแล้วคอยเอาตูดขึ้น แล้วกลับมาหาเรา เราทั้งสองจะคอยดูให้ว่าลูกกระสุนออกหมดหรือยัง นกรุ้งก็รับปากแล้วบินไปที่ที่หนองน้ำก็เอาตูดจุ่มแช่น้ำในหนองสักพักใหญ่ก็รู้สึกว่ามันบรรเทาการปวดลงระหว่างเอาตูดแช่น้ำอยู่นั้นก็ขยับตูดไปมา ดินลูกกระสุนเมื่อถูกแช่อยู่ในน้ำนานๆเช่นนั้นก็ละลายหลุดออกจากตูดนกรุ้งจนหมดไม่มีเหลือ นกรุ้งก็มีอาการดีขึ้นไม่รู้สึกเจ็บปวแต่ก็ยังมีอาการแสบอยู่บ้างเล็กน้อย แล้วบินโผเข้าไปเกาะอยู่ในพุ่มไม้พุ่มหนึ่ง ซึ่งใบหนาทึบมากระหว่างที่เกาะอยู่ในพุ่มไม้นั้น นกรุ้งก็นึกตรึกตรองเรื่องการที่จะต้องกลับไปทดแทนบุญคุณนกกาเห่า ตนคิดว่านกกาเหว่าไม่ได้ช่วยทำให้ลูกกระสุนออกจากตูดตนเลย ตนเองต่างหากที่เอาลูกกระสุนออก และคิดเลยไปว่าเรื่องอะไรถึงจะต้องไปรับใช้นกกาเหว่าให้เสียเวลา เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วก็แอบหลบซ่อนตัวอยู่ตามพุ่มหนาทึบอยู่ตลอดมา เมื่อถึงเวลาออกเที่ยวไปหากินก็บินปะปนไปกับนกเหยี่ยว
ฝ่ายนกกาเหว่ากับนกกา ซึ่งรอคอยการกลับมาของนกรุ้งอยู่หลายวันก็ไม่เห็นนกรุ้งกลับมาตามที่พูดกันไว้ นกกาเหว่าก็พูดกับนกกาว่าสงสัยว่า นกรุ้งคงผิดสัญญาเสียแล้วและนกกาจะว่าอย่างไร นกกาจึงตอบนกกาเหว่าว่า เราจะพยายามตามหาให้ได้ ถ้าพบวันไหนเราจะจิกตีให้ขนกระจายเชียว นกกามีความโกรธมาก เพราะไม่คิดว่านกรุ้งจะโกหกและผิดสัญญาดังนี้จึงเผลอตัวรับปากรับเป็นพยานให้นกรุ้ง นับตั้งแต่นั้นมานกกาก็พยายามบินตามหานกรุ้ง เมื่อพบนกรุ้งเมื่อไรจะส่งเสียงเรียกพวกพ้องให้มาช่วยกันลุมจิกตีนกรุ้ง จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่ลดละเลิกลา นกรุ้งก็ยังต้องหลบซ่อนตัวอยู่ตามพุ่มไม้ที่มีใบหนาทึบจนทุกวันนี้ วันไหนบินไปเจอะนกกาเข้าวันนั้นต้องเป็นวันเคราะห์ร้ายที่สุด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อยากเป็นหนี้ให้นายหน้า อยากเป็นขี่ค่าก็ให้เป็นนายประกัน จงดูเยี่ยงนกกาไว้ อย่าเผลอตัวไปรับปากกับใครง่ายนัก พราดพลั้งแล้วจะมานั่งกอดเข่าระทมใจ ขอให้เลิกเข้าใจว่านกกาเป็นนกใจร้ายและดุร้าย เหตุที่นกกาดุร้าย นั้นเนื่องจากนกกามีความผิดหวังมาอย่างมากจะคบกับใครก็ได้รับความผิดหวังมาทุกครั้ง จึงมีความกดดันด้านจิตใจ การที่พากันกล่าวขานและประจานนกกาว่า เป็นนกที่มีความโหดร้ายและดุดันนั้น ผู้ที่กล่าวหาเช่นนั้นจงมองกลับมามองดูซิว่า นกกากับสัตว์มนุษย์ใคร จะเลวร้ายชั่วช้ากวากัน ส่วนเข้าใจว่าสัตว์มนุษย์นี่แหละแล้วร้ายชั่วช้ากว่าสัตว์ทั้งหลาย ฉันว่านั่นแหละ คือ ความยุติธรรม เพราะสัตว์มนุษย์เป็นสัตว์ที่เอาเปรียบสัตว์ทั้งหลายในโลกนี้ ทั้งที่จับเอามาใช้แรงงาน เข่นฆ่า ทารุนโหดเหี้ยม กินเนื้อ ฆ่าทิ้งเหยียบย้ำ แล้วกลับมายกย่องตัวเองว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ ยกย่องตัวเองมากไป สัตว์มนุษย์จะกินเนื้อสัตว์ที่เกิดมาในโลกนี้เกือบทุกเนื้อสัตว์ แต่สัตว์อื่นบางสัตว์จะไม่แตะต้องเนื้อมนุษย์เลย สัตว์มนุษย์เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมากน้อยบ้างรวมเรียกว่าดุร้ายก็แล้วกัน ชอบทำตนเอารัดเอาเปรียบเพื่อนมนุษย์ด้วยกันและสัตว์อื่นๆ เป็นสัตว์ที่เห็นแก่ตัวชอบรังแกข่มเห่ง สัตว์โลกทั้งหลาย สัตว์มนุษย์ที่มีความดุร้ายน้อย มีความคิดเห็นว่าสัตว์มนุษย์ดุร้ายเห็นแก่ตัวชอบรังแกสัตว์อื่นนั้น ถ้าขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้รังแต่จะทำให้สัตว์ในโลกจะได้รับความเดือดร้อน จนถึงความพินาศ จึงแฝงกายเข้าป่าเขาลกแสวงหาวิธีที่จะแก้นิสัยสัตว์มนุษย์ให้ลดความดุร้ายและเห็นแก่ตัวลงเสียบ้าง แต่ไม่ค่อยจะเป็นผลสำเร็จมากนัก บางคนกลับได้รับความโหดร้ายถึงกับถูกฆ่าตาย เพราะคำสั่งสอนของตนไม่เป็นที่พอใจเขา สัตว์มนุษย์ไม่เพียงจะรั้งแกสัตว์อื่น แต่ยังจะมารังแกสัตว์มนุษย์ด้วยกันอีก คือ แย่งที่อยู่อาศัยและที่ทำกินอีก บางพวกก็แย่งคู่ครองของผู้อื่นเอามาเป็นของตนเอง
สัตว์มนุษย์เป็นสัตว์ที่ไม่มีเคี่ยวเล็บ ที่จะไว้ต่อสู้กับอริจึงใช้เหล่เหลี่ยมหรือวิธีทำอาวุธขึ้นเพื่อจะไว้ใช้เป็นเครื่องมือประหัสประหารกันเองและไว้ฆ่าสัตว์อื่นๆ
โดย นายสะอาด มีกุล
|