นิทานอีสป เล่ม 3.- กรุงเทพฯ : ทิพยวิสุทธ์, 2543.
หนูตัวหนึ่งได้ยินเสียงราขสีห์นอนร้องครวญครางอยู่กลางป่า มันจึงวิ่งไปดู ก็เห็นราชสีห์ตัวหนึ่งติดบ่วงของนายพรานรัดอยู่ มันจำได้ว่าราชสีห์ตัวนี้เคยไว้ชีวิตมันและเคยดูถูกมันว่าสัตว์เล็กเช่นหนูอย่างมันจะบังอาจช่วยชีวิตสัตว์ใหญ่เช่นราชสีห์ได้อย่างไร ไม่มีทาง คราวนี้ล่ะ มันจะพิสูจน์ให้เห็นเสียที ว่าแล้วหนูกตัญญูรับไต่ขึ้นไปบนตัวราชสีห์ ตรงเข้าไปที่บ่วงซึ่งรัดคอราชสีห์อยู่ แล้วใช้ฟันอันแหลมคมของมันกัดเชือกทีละเล็กทีละน้อย จนในที่สุดเชือกนั้นก็ขาดออกมันจึงบอกกับราชสีห์ว่า " คราวนี้ท่านคงรู้แล้วนะว่า สัตว์ต่ำต้อยเช่นข้าสามารถช่วยเจ้าป่าอย่างท่านได้จริง ๆ" ว่าแล้วมันก็เดินจากไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าดูหมิ่นสิ่งและผู้ที่เรายังไม่รู้จัก
|