เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศพัฒนาแลวอื่นๆประเทศไทยนับว่าก้าวไปได้ช้ากว่าเพื่อนในการนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้ด้านการศึกษา ทั้งนี้เนื่องจากเรายังตกข้อจำกัดหลายประการทั้งโครงสร้างพื้นฐาน ฮาร์ดแวร์ ซอฟแวร์ โดยเฉพาะครู อาจารย์ส่วนใหญ่ยังขาดความรู้ทักษะพื้นฐานในด้านนี้ทว่าภายใต้ความพยายามอย่างต่อเนื่องของภาครัฐ เทคโนโลยีสารสนเทศก็ได้รับความสำคัญจนถือเป็นนโยบายหลักที่จะต้องช่วยกันผลักดันเพื่อใช้พัฒนาการศึกษาชาติอย่างจริงจัง

       สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี (สสวท.)ได้ริเริ่ม โครงการส่งเสริมการนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้ในการเรียนการสอน ตั้งแต่ปี 42 เป้าหมายก็เพื่อมุ่งส่งเสริมให้โรงเรียนต่างๆนำเทคโนโลยีสารสนเทศไปใช้ในการสอนวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์และอื่นๆนอกเหนือจากหลักสูตรวิชาคอมพิวเตอร์และเทคโนโลยีสารสนเทศที่ทำการสอนอยู่แล้วในโรงเรียนตามปกติ

       “ การนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาใช้พัฒนาการศึกษาอย่างได้ผลนั้น ครูต้องสนับสนุนให้เด็กใช้ไอทีในฐานะ “เครื่องมือ” เพื่อให้เกิดการเรียนรู้ โดยเฉพาะสำหรับระบบการศึกษาปัจจุบันครูต้องสวมบทบาทหลักเป็น “คู่คิด”คือทั้งสนับสนุนให้นักเรียนเกิดความคิด,แนะนำและเป็นพี่เลี้ยงช่วยแก้ปัญหาอันเป็นการเรียนแบบร่วมมือกันอย่างใกล้ชิด หาความรู้ไปด้วยกัน ซึ่งท้ายที่สุดจะเชื่อมต่อครู-นักเรียน เปิดประตูออกสู่สังคมโลกที่กว้างขึ้น เช่น ความสะเร็จที่เกิดขึ้นแล้วกับโครงการ GLOBE ที่เปิดโอกาสให้เด็กทั่วโลกศึกษาสิ่งแวดล้อม ดิน น้ำ อากาศในชุมชนตนแล้วเชื่อมความรู้สู่เด็กๆชาติอื่น โดยใช้เทคโนโลยีสารสนเทศเป็นสะพานนั่นเอง ”

      ทุกเป้าหมายที่ไปสู้ความสำเร็จได้ล้วนเริ่มต้นจาก “ก้าวแรก”ของความพยายามทั้งสิ้น ณ วันนี้การนำเทคโนโลยีสารสนเทศมาเป็นปัจจัยพัฒนาการศึกษาไทย แม้จะยังไม่ลงลึกและเป็นไปโดยกว้างขวางเต็มที่ หากผลดีที่เริ่มปรากฏให้เห็นเป็นรูปธรรมแล้ว เมื่อบวกกับความมุ่งมั่นของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ก็เพียงพอจำทำให้เบาใจได้ว่า