การให้คำจำกัดความของธุรกิจขนาดเล็กมักจะแตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ หรือบางครั้งแม้แต่หน่วยงานที่ดูแล หรือส่งเสริมเรื่องนี้ในประเทศเดียวกัน ก็ยังมีการให้คำจำกัดความไม่เหมือนกันปรากฏให้เห็นเสมอ แต่อย่างไรก็ตามหลักใหญ่ ๆ ในการให้คำจำกัดความต่างก็จะมีการใช้คำหลักที่เป็นคำร่วมในการนำมาใช้ประกอบการอธิบายที่มักจะตรงกัน โดยคำหลักเหล่านี้ แต่ละคำต่างก็เป็นกลไกในการช่วยบอกให้ทราบถึงขนาดของธุรกิจได้โดยตรง คำหลักต่าง ๆ ที่ใช้กำหนดมีดังนี้ คือ

สินทรัพย์รวม คือ สินทรัพย์ทั้งหมดที่ธุรกิจใด ๆ เป็นเจ้าของหรือถือครองอยู่

สินทรัพย์สุทธิ คือ สินทรัพย์ต่าง ๆ ของธุรกิจที่มีอยู่ หลังจากหักหนี้สินต่าง ๆ ออกแล้ว

พนักงาน คือ จำนวนรวมของคนงานและผู้บริหารทั้งหมดซึ่งมีรายชื่อปรากฏอยู่ในทะเบียนบัญชีรายจ่ายค่าจ้าง และเงินเดือน

ยอดขาย คือ รายรับสุทธิที่ได้มาจากยอดขายรวม หักด้วยสินค้าที่รับคืนจากลูกค้าและส่วนลดที่ให้กับลูกค้า

ในอีกทางหนึ่ง การใช้เกณฑ์กำหนดโดยอาศัยจำนวนพนักงานเป็นหลักนั้น ในการศึกษาวิจัย “อุตสาหกรรมขนาดย่อม และขนาดกลางในประเทศไทย”(พ.ศ.2521) โดยคณะวิจัยของ ดร. แสง สงวนเรือง เคยให้คำจำกัดความอุตสาหกรรม ขนาดย่อมเอาไว้ว่า หมายถึง “อุตสาหกรรม ที่มีคนงาน 10-49 คน”

แม้ว่าการให้คำจำกัดความธุรกิจขนาดเล็กจะแตกต่างกันไปบ้าง แต่อย่างไรก็ตาม คุณลักษณะโดยทั่วไป ของธุรกิจขนาดเล็ก มักจะมีเหมือนกันในสิ่งต่อไปนี้

1. การบริหารงานเป็นอิสระ กล่าวคือ การก่อตั้งมักจะไม่จัดตั้งเป็นส่วนหนึ่งของกิจการ แห่งอื่นที่มี ขนาดใหญ่กว่า และเป็นธุรกิจที่ผู้บริหารซึ่งเป็นเจ้าของกิจการมีอิสระจากการควบคุม จากภายนอก และสามารถทำการตัดสินใจ เรื่องสำคัญต่าง ๆ ได้ด้วยตนเอง

2. เงินทุนมักจะได้มาจากตัวเจ้าของเอง หรืออาจจะระดมเงินทุนมาจากกลุ่มคนใกล้ชิด ที่รู้จักกันดี หรืออาจเป็นเครือญาติกัน

3. ขอบเขตการดำเนินงานส่วนใหญ่มักจำกัดอยู่ในท้องถิ่น โดยที่คนงานและเจ้าของ มักจะเป็นบุคคลที่อาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกัน

4. ขนาดของกิจการมักจะมีขนาดเล็ก เมื่อเทียบกับธุรกิจในอุตสาหกรรมเดียวกัน ซึ่งการวัดอาจใช้ยอดขาย จำนวนพนักงาน กำไรรวมที่ทำได้หรือเกณฑ์อื่นใดที่เหมาะสมสำหรับนำมาใช้วัดก็ได้