วันหนึ่งต้นโอ๊กพูดกับต้นอ้อว่า " เจ้านั้นถูกธรรมชาติกลั่นแกล้งโดยแท้ แค่นกตัวหนึ่งบินมาเกาะ เจ้ากํทำท่าราวกับแบกของหนัก แค่ลมพัดมาเอื่อย ๆ เพียงสายนำเป็นริ้วคลื่น เจ้าก็ต้องค้อมหัวให้ ขณะที่ข้ามีความแข็งแกร่งดังขุนเขาคอเคซัส ไม่หวาดกลัวแสงตะวันท่ร้อนแรงหรือแม้แต่พายุร้าย ข้าก็มีพละกำลังต่อต้าน ลมหนาวท่รุนแรงสำหรับเจ้า เทียบเท่าเพียงลมโชยสำหรับข้า หากเจ้าได้เกิดอยู่ใต้ร่มไม้ของข้า ดังนั้นต้นไม้ที่อยู่ข้าง ๆ นี้ เจ้าก็คงไม่ทุกข์ทรมานเช่นนี้" " ความเวทนาของท่านนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่ได้โปรดเลิกวิตกเถิด ลมมิได้ทำร้ายข้ามากมายนักดังท่ท่านคิดหรอก ข้าเพียงแค่เอนตัวลงเท่านั้น ส่วนเท่านั้นเล่า ต้านกระแสลมท่กระหนำพัดโดยไม่ลู่เอน ผลจะเป็นเช่นไร เรามาคอยดูกันดีกว่า" พอต้นอ้อกล่าวจบ ลมเหนือก็กระโชกมาอย่างบ้าคลั่งจากปลายขอบฟ้า ต้นโอ๊กยืนผงาด ขณะที่ต้นอ้อลู่ตามลม ลมโหมพัดกระหนำอย่างไม่ปรานี ถอนรากถอนโคนต้นไม้ข้างเคียงที่พยายามยืนผงาดลงอย่างหมดสิ้น
แหล่งที่มา : ลาฟองแตน. รวมยอดนิทานเอก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ บริษัท นิวเจนเนอเรชันพับลิชซิง จำกัด, 2538.
|