จักจั่นเที่ยวร้องเพลงตลอดทั้งฤถูร้อน เรี่ยวแรงของมันจึงแทบหมดสิ้น เมื่อลมหนาวเริ่มมาเยือน มันไม่มีแม้แต่แมลงหรือหนอนตัวเล็ก ๆ เก็บเอาไว้กิน จักจั่นเที่ยวป่าวร้องความหิวโหยของมันให้มดเพื่อนบ้านรับรู้ มันเอ่ยปากขอเมล็ดพืชเพื่อประทั้งชีวิต จนกว่าฤดูใหม่จะมาเยือน " ฉันจะชดใช้คืนให้" จักจั่นบอกมด " ก่อนเดือนสิงหาคม ด้วยเกียรติของสัตว์ ทั้งต้นและดอก" มดมีนิสัยไม่ชอบให้ยืม ซึ่งนับเป็นข้อบกพร่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของมัน " ท่านทำอะไรระหว่างฤดูร้อน ? " มดถามจักจั่นชังยืม " ตลอดเวลาทั้งกลางวันและกลางคืน ฉันร้องเเพลง ไม่เคยรบกวนท่านแม้แต่น้อย"
" ท่านร้องเพลงรึ ? ก็ดีนี่ ฤดูหนาวนี่ ก็เต้นระบำด้วยสิ !" มดเอ่ยประชดแล้วเดินจากไป
แหล่งที่มา : ลาฟองแตน. รวมยอดนิทาน. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ บริษัทนิวเจนเนอเรชันพับลิชซิง จำกัด, 2538
|