อีกาตัวหนึ่งเกาะอยู่บนกิ่งไม้ มันคาบเนยแข็งไว้ในจะงอยปาก สุนัขจิ้งจอกเดินผ่านมาได้กลิ่นหอมยั่วยวน จึงเข้าไปใกล้อีกและกล่าวทักว่า "สวัสดี ท่านกา ! ท่านช่างงามสง่าและหล่อเหลาอะไรเช่นนี้ ! ข้ามิได้โป้ปดเลยนะนี่ และหากเสียงร้องของท่านไพเราะสมกับขนอันงดงามของท่านล่ะก็... ท่านเปรียบเสมือนฟีนิกซ์ เป็นเจ้าแห่งไพรเลยทีเดียว" อีกาไม่ได้รู้สึกกับถ้อยคำเหล่านี้นัก แต่เพื่ออวดเสียงที่ไพเราะของมัน จึงอ้าปากกว้างเต็มที่ ทำให้อาหารที่คาบไว้ร่วงหล่นลงมา สุนัขจิ้งจอกรีบถลาไปรับและกล่าวว่า " ท่านกาที่รักเอ๋ย จงจะไว้ว่า ถ้อยคำประจบสอพลอทุกประเภทมีราคาที่จะต้องจ่ายสำหรับคนที่หลงฟัง และบทเรียนคราวนี้ มีค่าเท่ากับเนยแข็งของท่านอย่างไม่ต้องสงสัย" อีกาทั้งอับอายและสับสน แต่หลังจากบทเรียนคราวนั้น ก็ไม่มีใครหรอกมันได้อีกเลย
แหล่งที่มา : ลาฟองแตน. รวมยอดนิทานเอก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์ บริษัทนิวเจนเนอเรชันพับลิชซิง จำกัด , 2538
|