เล่าโดย : แวมูเนาะห์ จาก สายบุรี

กาลละครี้งหนึ่งมีชายตัดหวายชื่อ แวกะจิ (เจ้าตัวเล็ก) วันหนึ่งขณะตัดหวายอยู่นั้นเขาได้กลิ่นสาบเสือ เมื่อเหลียวมาก็เห็นเสือโคร่งตัวใหญ่กำลังยืนแยกเขี้ยวคำรามอย่างน่าสพรึงกลัว แวกะจิกลับได้สติ

จึงพูดว่า "หยุดก่อนพ่อมหาจำเริญ"

"ข้าหิวเนื้อแก จะหยุดทำไม?" เสือแผดเสียงคำราม

ชายตัดหวายฝืนหัวเราะ "เสือจะสู้คนได้แน่หรือ แต่สู้กันตอนนี้ไม่ยุติธรรมหรอก"

"ทำไมละ?" สัตว์ร้ายเริ่มสงสัย

แวกะจิอธิบาย "ก็เราถอดเขี้ยวเล็บไว้ที่บ้านหมดแล้ว ส่วนเสือก็มีเขี้ยวเล็บเป็นอาวุธประจำตัวครบครัน จึงไม่น่าเอาเปรียบกันเลย"

เสือพยักหน้า "เอาเถอะมนุษย์น้อย ข้าจะให้แกกลับไปเอาเขี้ยวเล็บมาจากบ้าน เอ แต่เกรงว่าจะไม่กลับมานะสิ"

ชายตัดหวายตอบทันทีว่า "เราเป็นมนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่จะหนึผู้น้อยอย่างเสือได้อย่างไร กลัวว่าเสือจะหนึเรามากกว่ากระมัง"

"ให้มันแน่สักรายเถอะ "เสือคำราม

แวกะจิสั่นศรีษะ "เราไม่เชื่อสัตว์หน้าขนหรอก ถ้าเรามัดแกไว้เพื่อยืนยันว่าไม่หนีจริงเอาไหมล่ะ"

"รำคาญเหลือเกิน แต่เอาเถอะเพื่อแสดงว่าข้าก็ชาติเสือผู้ยิ่งใหญ่ ถ้ากลัวว่าข้าจะหนีก็เชิญมัดข้าไว้เถอะ"

พรานตัดหวายจึงใช้หวายผูกเสือทันที เขาผูกมันอย่างแน่นหนา เสร็จแล้วเสือก็ถามว่า "ผูกมัดข้