วัดหลวง
           
     วัดในเมืองไทยสามารถจำแนกตามศรัทธาของผู้สร้างได้เป็น2ประเภทหลักๆ คือ วัดหลวง หรือพระอารามหลวง และวัดราษฎร์
     ซึ่งเป็นวัดที่ราษฎรสร้าง ทั้งนี้วัดราษฎร์สามารถที่จะยกฐานะขึ้นเป็นวัดหลวงได้
               ตามพระราชบัญญัติลักษณะปกครองคณะสงฆ์ ร.ศ121 ( พ.ศ   ๒๔๔๕  ) กล่าวไว้ในมาตราที่ ๕ หมวดที่ ๓ ว่า
                     พระอารามหลวง     คือวัดที่พระเจ้าแผ่นดินทรงสร้าง หรือทรงพระกรุณาโปรดให้เข้าในบัญชีวัดว่าเป็นพระอารามหลวง
                             ใน พ.ศ๒๔๘๔ มีการแก้ไขนิยามของวัดหลวงตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ. ๒๔๘๔ ว่าหมายถึง
                               วัดที่ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา
                                       
                                                      พระอารามหลวง มีลักษณะต่างจากวัดราฎร์ที่สำคัญคือ  เป็นวัดที่พระมหากษัตริย์
                                          สมเด็จพระราชินี หรือสมเด็จพระยุพราช ทรงสร้างหรือบูรณะปฏิสังขรณ์ เป็นส่วนพระองค์
                                              หรือวัดที่พระบรมวงศนุวงศ์ และข้าทูลละอองธุลีพระบาทสร้างหรือปฏิสังขรณ์ขึ้น แล้ว
                                         ถวายเป็นพระอารามหลวง ประการสุดท้ายคือเป็นวัดที่ราษฎรสร้างหรือบูรณะปฏิสังขรณ์
                                        มีความงดงามและมีคุณสมบัติครบถ้วนตามที่คณะสงฆ์กำหนดไว้ และได้ขอพระราชทาน
                                       ยกขึ้นเป็นพระอารามหลวง

                                             หากเปรียบเทียบพระอารามหลวงในสมัยกรุงศรีอยุธยาและสมัยรัตนโสินทร์แล้ว
                                              จะเห็นว่าพระอารามหลวงในสมัยกรุงศรีอยุธยาเป็น ซึ่งมีนานปรากฏอยู่ในทำเนียบ
                                                 สมณศักดิ์ของเก่า เกือบแทบทั้งหมดเป็นวัดซึ่งสมเด็จพระเจ้าแผ่นดินได้ทรงสร้าง
                                               สถาปนาหรือบูรณะปฏิสังขรณ์ขึ้น แต่พระอารามหลวงในสมัยรัตนโกสินทร์นี้จำนวน
                                               มากที่เป็นวัดที่เจ้านายราชศ์ และขุนนางสร้างแล้วถวายเป็นวัดหลวง