โดย เพ็ญศรี นิลนางงาม

สมัยก่อนเชื่อกันว่าการฝึกวินัยนั้น จะต้องฝึกเมื่อเด็กโตแล้ว เพราะคิดว่าเด็กเล็กๆ ยังไม้รู้ภาษาอะไร ความจริงแล้วเป็นความคิดที่ผิดการฝึกวินัยให้กับเด็กนั้น ควรฝึกเสียตั้งแต่เด็กยังแบเบาะอยู่ เช่น กิน นอน อาบน้ำ ทำให้เป็นกิจวัตรประจำวันเป็นเวลาที่แน่นอน โดยให้เขาเรียนรู้เรื่องเหตุและผลจากการเฝ้าสังเกตปฏิกริยาจากสิ่งที่ทำ รู้สิ่งที่จะเกิดความเชื่อมั่นในสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัว เรียนรู้กฎเกณฑ์ต่างๆ ทำอะไรได้แค่ไหนอย่างไร อะไรทำได้ อะไรทำไม่ได้ อะไรที่คนเขาพอใจและไม่พอใจ สิ่งเหล่านี้ถ้าเราฝึกหัดเขาตั้งแต่เขายังเล็กอยู่ เมื่อเขาเติบใหญ่ขึ้น เขาก็จะเป็นคนดี มีวินัย มีความเชื่อมั่นในตนเอง อยู่ในกฎระเบียบ มีการดำเนินชีวิตอย่างมีระบบแบบแผน เป็นคนดีของสังคม และในที่สุดเขาก็จะอยู่ในสังคมได้อย่างมีความสุข

อ้างอิง

นิตยา คชภักดี สู่โลกกว้างอย่างแข็งแรง ม.ป.ท, ม.ป.ป.