เราชื่อแอนนี่(นามสมมุติ) เราเกิดมาในฐานะทีี่พอมีพอกิน ไม่อดมื้อกินมื้อ เรามีพี่น้องสองคน เราเป็นคนที่สอง  พี่ชายเราชื่ออาร์ต เขาแก่กว่าเรา 2ปี เราไม่ค่อยผูกพันธ์กับพี่ชายมากสักเท่าไรหรอก เพราะว่าตอนที่เรายังเด็ก พี่ชายของเราชอบเเกล้งเราประจำเลย เราไม่ชอบที่ชอบมาแกล้งเรา บางทีพี่ชายเราก็อารมณ์ดี แต่บางทีก็ชอบทะเลากับแม่ เราเบื่อ เราอยากจะหนีไปอยู่ไกลๆ  บางทีเราคิดว่าเราอยากจะฆ่าตัวตาย เพื่อที่จะหนีปัญหาที่น่าเบื่อ ของครอบครัวเรา แต่เราทำไม่ได้ เราเกิดมาแล้วยังไม่ไ้ทำประโยชย์ให้กับพ่อ แม่ที่เรารักเลย บางทีเราก็น้อยใจนะที่เกิดมาในครอบครัวอย่างนี้ แต่เราก็คิดย้อนกลับไป ครอบครัวเราอาจจะดีกว่าครอบครัวบางครอบครัวที่อดมื้อกินมื้อ ที่ต้องรับจ้างไปวันๆไม่มีหลักแหล่ง เร่ร่อนไปอยู่ตามวัด อาศัยบ้านคนอื่น เราก็คิดถึงข้อนี้ที่ทำให้คิดว่าเราดีกว่าครอบครัวอื่นๆ พ่อของเรา เราเิดมา เราก็ไม่เคยเห็นน่าพ่อเราหรอก เพราะ พ่อเราเสียตอนที่เรายังเด็กอยู่ แต่เราก็ไม่รู้สึกเสียใจที่เราเกิดมาแล้วไม่มีพ่อ เพราะเรายังมีแม่ที่คอยให้คำปรึกษา อาจมีในบางครั้งที่เราอาจจะทะเาะกันแม แต่ในทากลับกัน เราลองคิดดูว่า ที่แม่บ่นเรา ตีเรา อาจเป็นเพราะว่าเขาต้องการให้เรา รู้จักสิ่งผิดชอบชั่วดี เพราะบางครั้งเราจะดื้อกับเขาก็ได้ แต่อย่างไรก็ตามเราก็รักแม่เรามากที่สุด โตขึนมาอีกนิดเราก็มีความคิดว่า คนเราต้องมีความรักไม่ว่าจะเป็นรักเพื่อน รักคนที่เรารัก (เข้าใจไหม)ความรักของวัยรุ่นอาจเป็นความรักแบบชั่ววูบ มันเป็นความรักที่หาความแน่นอนไม่ได้ แต่เราก็มีสิทธ์ที่จะเลือก แต่ควรจะเลือกในสิ่งที่ดีให้กับชีวิต ตอนนี้เรามีความรักแล้วนะ   เอาเป็นว่าฉบับหน้าเราจะมาเล่าเรื่องความรักของเราให้เพื่อฟังล่ะกัน สัญญาว่าจะมาเล่าแน่นอน บายนะ